Pastellerle emzirdiğim pamuk varsayımlarım vardı ve bir o kadar da gözümden sakındığım deva çorbalarım.Spirallerine dolanırken dünyanın ,küçüklüğümün oyuncakları düştü iz-düş-ümüme ansızın...İmgelenemeyen haylazlık vakti bulmuştu sonunu,el yordamıyla.O ufacık yumurcak,saymıştı dünyanın bucaklarını.Kaşmirden bir hayal dünyası vardı,kimsenin giremeyeceği kadar beyaz.Ve bir ağaç evi vardı,kimsenin giremeyeceği kadar temiz.Kimsenin dokunamayacağı kadar uzak.Yalnızca onundu.Sahip olduğu tek şeydi onun.Ve bir gün gördü gerçekler denizinde hayaller yalnızca birer yosun...

Büyüdü koca kuruntularla yumurcak ve öğrendi paylaşmayı.Ve önce düştü tek başına tırmandığı dağdan,sonra kendi yarasına kendi bastı tentirdiyotu.Ve yaralardan sızan kanlar pıhtılaşmadan yenileri geliyordu.Ve bir sürü yeni düşüş daha...Akıllanmadan deniyordu hayatı ama bilmiyordu ki asıl deneme yapan hayatın kendisiydi...Kapanmıyordu göz kapakları,dar bir gömleğin düğmelerini ilikleyememek gibi.Ve en büyük acıların ebeveyleri paylaşmakmış hayalleri.Yazdı,yazdı ve yazdı.Ta ki tıkanana dek.Ta ki yenisini çıkaramayana dek.Ta ki o çalıntı hayallerine yeni bir hırsız daha girene kadar.Ta ki diline kan tadı gelene dek.Ta ki yazmaktan kanatana dek.Damlalanmış kirpikleri hiç kurumadı.Nasırlaşmış parmakları hiç durmadı.O hep yazdı.
Hep yazdı...

Çakıldı dibe,balıklama atladığı her denizde.Boğuldu hep,akıntıya kürek çekerken.Yıkıldı o ağaç evi dahi - yan(ıl)gının birinde..Soldu,uğruna yorganlar serebileceği çiçekleri,soğuk kış gecelerinde.Gerdiği nevresimler hep yırtıldı yumurcağın.Dayandığı her ipi koptu yalnızlığının.Tek yaprağıda düştü ağacının dalından.Güvercinler konmayın üzerlerine!
Sapları hep kırıldı hayal kutularındaki kapıların.Gelen çilingirler hep çırptı içeride neyi var neyi yoksa.Düştü pembe gözlüklerinin camları,oysa ki onlar seriyordu gerçeklerin üstüne bembeyaz çarşafları...

Geçmişe döndüm dün de takip eden ne varmış benimle bugüne gelen.Kayıp dehlizlerde saklı kalmış onca terkeden ve terkedilen
Silinmiş hafızaların duvarlarından ,sevmemeliyim!
Beraat edilsem de ben hep hücredeyim...


Gözde Okyay