Sana yaklaşıyorum...




Buğulu camların içindeyim,hafif bir müzik kulağımda eskilerden "gönül penceresinden ansızın bakıp geçtin,bir yangının külünü yeniden yakıp geçtin"
Gidiyorum,gözlerim kapandı.SANA YAKLAŞIYORUM...
Sana yaklaşıyor olmak ruhumu karıncalandırıyor,adını koymadığım bir heyecan veriyor bedenime .Kapandı gözlerim...
Buğulu camlara yağmur vuruyor,yağmur sanki yanan ruhumu serinletiyor.SANA YAKLAŞIYORUM...
Biliyorum ne ben gelebileceğim ne SEN...
Ne de gelsem bile
ne ben bulabileceğim seni...
Ne de SEN...
Sana yaklaşmak,SONA yaklaşmak gibi,
Sana yaklaşmak,yeniden doğmak gibi...
Yeniden doğmak gibi...
Gözlerimin önünde el ele tutuşmuş üç mavi kapılı ahşap ev beliriyor,eski parlak ihtişamlı haliyle.
Çocukluğum çıkıyor karşıma sarı bukleleriyle sağdaki kapıdan.Elinde bez bebeği sek sek oynuyor arnavut kaldırımlı sokaklarda.Evimize yine güneş vuruyor ,camlarda güneş perdeleri.
Unutuyorum...unutuyorum.
Unuttum sanıyorum ama ansızın çıkıveriyorsun karşıma, BEN yine SANA YAKLAŞIYORUM...
Aramızda ki dağlar kısaldı...
Aramızda ki yollar eksildi...
Aramızda ki mesafeler daraldı...
SANA yaklaşmak diriltiyor beni,değiştiriyor.Korkuyla karışık sevinç sardı içimi.
SANA YAKLAŞIYORUM...
Artık her yanım SEN kokuyor.İçimdeki küçük çocuk bayram elbiselerini giydi.Kırmızı papuçlarıyla .
Hem çok korkuyorum,
Hem çok seviyorum seni...
Elini tutuyorum ,dizlerine oturtuyorsun beni.Saçlarımı okşuyorsun ,buklelerimi kokluyorsun.
İşte şimdi!
Hem babam...
Hem ağabeyim...
Hem kardeşim...
Hem dostum...
Hem arkadaşım...
Hem akrabam...
Hem yarim...
Hem yarenim oluyorsun...
işte şimdi bebeğin oluyorum...
İşte şimdi! Ben SEN oluyorum.Kırmızı papuçlarım ayağımdan düşüyor...
GÖZLERİM KAPANDI , sana yaklaşıyorum bu defa gerçekten SEN oluyorum...
Gözlerim kapandı...!


Esra Leyla Oruç