’Paylaşılsa bile aşk korkunç birşey. çok iyi yada şöyle böyle giden bir aşk zordur ama yürümeyen bir aşk cehennemdir’ (Andre Maouris- İklimler)


Ali, sabah saat yedide telefonun ziliyle uyandı. Gece geç vakitlerde yattığı halde, zil sesi çalar çalmaz hemencecik kalkmıştı.

Lavaboya gitti, elini yüzünü yıkadı, elbise dolabından mavi bir kazak aldı, aynanın karşısında giydi. Aynada yüzüne baktı. Göz altında şişkinlikler vardı, yüzüne bir hüzün çökmüştü. Mavi kazağının vücudunun üzerinde nasıl durduğuna baktı. Ne de olsa Aydan mavi kazağı çok seviyordu. Aydan ne zaman onun üzerinde mavi kazağı görse, ona çok yakıştığını söyler iltifat yağdırırdı. Bu yüzden birbirinin aynı olan dört tane mavi kazağı vardı. Hatta bir ay boyunca bu dört kazağı değişe değişe giymişti.

Bugün son defa buluşacaklardı Aydan’la. Ayrılmaya karar vermişlerdi. Aydan’a göre çok önemli bir sebepten ona göre ise hiç yoktan bir sebepten. Bir sinema yüzünden. Aydan ‘ Aşk Tutulmasına gidelim’ demiş o da Muro’ya gitmekte ısrarcı olmuştu. Bu tartışma işyerinden sinemaya kadar devam etmişti. İki film de akşam saat altıdaydı. Son kararları şu olmuştu. Aydan tek başına’aşk tutulması’na’ gidecekti o da ‘Muro’ya’ ve çıkışta ta buluşacaklardı.

Her biri kendi filmlerine gitmişlerdi. Her ikisi de filmlerden çok incinen gururlarını düşünmüşlerdi. Yoksa aralarındaki bu masalsı aşk bitiyor muydu? Ali salonda’ sözümü dinlemeyen bir bayanla nereye kadar gidebilirim?’ diye düşünüyordu. Aydan da ‘beni böyle yalnız bırakan bir adamla neden beraberim?’ sorusunu sormuştu kendisine. Bu olay her ikisini de çok yaralamıştı. Ayrılmak her ikisinin içinden geçiyordu, bunu açıkça dile getirmeseler de. Sinema salonunda çıkmışlar karşı karşıya durmuşlar sinirli sinirli bakıyorlardı birbirine. El ele tutmadan, hiç konuşmadan Aydan’ın evine doğru yola koyuldular. Evin önünde Aydan aniden:
-Ayrılalım mı? Ali şaşırdı, alttan kalmamak için kekeleyerek,
-Evet. Dedi.
Aydan:
-Öyle ise bunu konuşalım yarın herzamnki cafede. Ve her zaman ki saatte.
Ali:
-Evet. Dedi
Aydan:
-İyi geceler. Dedi ve arkasına bakmadan evine doğru yürüdü.
Ali uzun uzun Aydan’ın arkasında bakakaldı ve o da evinin yolunu tutmuştu.

İşte bu Pazar günü her zaman Aydan’la buluştuğu cafeye bu defa ayrılmak için gidiyordu. Hem de sırf ayrılmak için ayrılmaya gidiyordu.

On beş dakika sonra cafedeydi. Her zaman ki gibi o erken gelmişti. Aydan da on dakika sonra geldi.
Ali:
-Ne içersin?
Aydan:
-Türk kahvesi.
Aydan ilk önce lafa girdi. Yüzüne sahte bir gülümse takınarak.
-Anlaşmadığımızı gördün. Bu böyle devam edemez. Hem dört aydır çıkıyoruz. Birbirimize bağlanmadan ayrılalım. Çok geç olmadan
Ali:
-Olmaz öyle şey. Bu kavganın nedeni incenen gururlarımız ve inadımız. Ben devam etmekten yanayım. Çünkü seni seviyorum.
Aydan:
-Olabilir. Ben de sana karşı ilgisiz değilim. Ama bitmeli.
Ali boşa kürek çektiğini fark etti.
Ali:
-Bitsin. Dedi kısık sesle.
Aydan da aynı ses tonuyla ve iç geçirerek:
-Bitsin. Dedi.
Aydan gülümseyerek, ‘ Çok yakışıyor mavi kazak sana’. Ali de gülümsedi. ‘teşekkür ederim, kalkalım mı’ dedi.
Aydan:
-Olur.
Dışarıda çıktılar, göz göze geldiler. Ali :
-Sana bir şey söylemek istiyorum.
Aydan:
-buyur.
Ali:
-Bu ilişki tamamen bitti. Çıktığımızda kendime bir söz vermiştim. Eğer ayrılacak olursak bir gün, ayrıldığımız günden itibaren sana bir daha yüzümü göstermeyecektim. Yüzümü sana haram edecektim.
Aydan:
-Bu nasıl olur, biz aynı işyerinde çalışıyoruz.
Ali:
-Bak, gör. Dedi ve geldiği yöne hızlıca döndü ve yürüdü.

Ali bir hafta boyunca işe gitmedi, yıllık iznini kullanıyordu. Aydan merak ediyordu ama gururundan arayıp da soramıyordu.
Diğer haftanın ilk günü yine Ali gelmemişti. Aydan’ın yan masasında oturan Gönül, Aydan’a doğru eğildi, kulağına:
-Biliyor musun? Ali tayin istemiş. Güneydoğuya istemiş hem de. Mardin Kızıltepe’ye. Cumartesi günü oraya gitmiş. Bu hafta orda iş başı yapmış olacak.


Aydan, Gönül’e ‘lavaboya gitmem gerek’diyerek , lavaboya doğru gitti. Lavabodaki boy aynasının önünde durdu, yere çömeldi, hüngür hüngür ağladı. Bir daha onu görmeyecekti