Ben bunu hep yapıyorum...yine yapacağım...selamsız sabahsız...nasılsınız demeden...!!!

Sizzz...oradakiler.....dostum diye geldiklerim....dostum diye seslendiklerim...

Gösterin bana dostluğunuzu....ben buradayım....içim acıyor....sizinde acıyor mu...?
korkudan koca koca oldu gözlerim....duygularım sataşmakta aklıma....kötü duygular....öfke dolu duygular....ben.....hayatın oldurduğu....hamken pişirdiği....
üzerimden şamarını hiç eksik etmediği....ben ağlıyorum...siz de ağlıyor musunuz..?
elimin altında ne varsa talan ettiğim bir gün....ve ben.....

hiç tanımadan,hiç görmeden size geldim...size anlatıyorum...sesini bile hiç duymadığım size....!!!

tüm deliliklerimle geldim işte....ben buradayım..siz de orada mısınız..?

delilik dedim de, dinler misiniz benim deliliklerimi....?

delilikse delilik dibine kadar....akıllı mı var hayatta...en akıllıyım geçinen değil midir zaten deli? işte benim deliliklerim...duygularıma askıntı olan..

buyrun o zaman..!!! benim deli zamanlarıma...!!!

Hani herkesin vardır ya… seslerin, yüreklerin, düşlerin sustuğu…sanki hayatın durduğu..feryat figan acıların davetsiz ve fütursuzca hayatına iniverdiği o deli anlar..

Parçalara ayıramadığın, hep gözünden sakındığın, şaşkın şaşkın
Bakındığın…

Yaşam hafifliğinin, yürek serinliğinin, her türlü talihsizliğin yaşandığı
O deli anlar…

Bildiğini unutmak, unuttuklarını hatırlamak istediğin, çocukluk düşlerini, ilk aşklarını, sevdalarını, sevdalıklarını, alışkanlıklarını, her dönem yaptığın “ben”olma savaşlarını özlediğin zamanlar…

Aynalarla dostluk kuramadığın, kendinle barış imzalayamadığın, hiç uzanamadığın, hiç umursamadığın, hiç uslanmadığın o anlar..

Ne evin ev..ne sokağın sokak..adı yok memleketin..kendini kaybettiğin zamanlar..
Açılmışken denizlere limanların yıkım kararının alındığı, hiçbir şeyin yapılamayıp herkese gıpta ile bakıldığı zamanlar…

Temiz bir şeyler aradığın, hep çıplak kaldığın, her yeni başlangıçta kendine dolaştığın…
Yağmurların zamansız yağdığı, çiçeklerin zamansız açtığı, meyvaların mevsimini şaşırdığı zamanlar işte..

Nefes alıp vermenin ne kadar zor olduğunu anladığın, yaşadığına dair tanıklar aradığın o anlar..

Kocaman kocaman öfkeler büyüttüğün, sevgileri öldürdüğün, yılgınlıkların başını döndürdüğün zamanlar…

Arsızlığın yaşandığı, densizliğin ele alındığı, hep sessiz kalındığı hani..

Hani depremlerin olduğu, fırtınaların koptuğu, afet arifeleri gibi açanların hep solduğu o deli anlar…

Keşkelerin keşkesine daldığın, her gidene yandığın, her diliminde yalnızları oynadığın…

Her şeyin askıda kaldığı, içinin cayır cayır yandığı, bütün kapıların kapandığı zamanlar işte..
Anlatımların beden diline dönüştüğü, acıların hüzünle öpüştüğü…

İsterik gecelerin, rezil düşlerin, sevişlerin, sevişmelerin gizlendiği zamanlar..

Sevdalarını rafa kaldırdığın, unutup deli gibi aradığın o deli anlar..

Kuduz gibi tepindiğin, aşısını istemediğin, varlığında da yokluğunda da delirdiğin zamanlar…

Hiç konuk olmadığın, hiç konuk almadığın ikramsız anlar….

Takvimde bulamazsın, saate bakamazsın, tanımlayamazsın…Yılı yok mevsimi yok..ayı yok haftası yok..mutlulukların ertelendiği, “sonu gelmeyecek” dendiği zamanlar işte..

Her şeyin gözüne battığı, dilinin dolaştığı, aklının yüreğine sataştığı o deli anlar…

Mangalda kül bırakmadığın, hiçbir halt yapamadığın, anasını sattığın, gelmişine geçmişine taktığın zamanlar…

Her şeye yeter dediğin, noktayı koymak istediğin, sesini dinlediğin, korkudan titrediğin o hani..

Acılara çanak tutarken, ölüme madik atarken keyifle sırıttığın o delice zamanlar …

Kalmak istediğin, terk edemediğin, hepsini toparlayıp götüremediğin,
uçuk kaçık,açık saçık “hiç olmasın" dediğin o deli anlar işte...



( Elbette ki bu kadar olumsuz değilim...Hayatta çoktur gülmelerim...ama ben gülerken de deliyim...)


SEVGİ KAYA 2007 TEMMUZ