GÜNLÜK


sonra;
....aradım.
- ben kayboldum. gel beni bul! dedim.
ürkmüş olmalı tabi. her insan tırsar biraz anormallerin davranışları karşısında. bir insan kendini sırf canı istedi diye kaybeder mi?
üstüne bir de arkasında küçücük izler bırakır mı hiç yine de bulunabilme ihtimalina dair.
yapar. insan dediğin saçmalar zaten.
bazen insanları korkutmak hoşuma gidiyor.
yok, yani hoşuma gitmiyor da, ne bilim gidiyor işte.
aman zaten yaşaması bile zor anletması nasıl olsun ki.
dimi?
ama bu sefer habersiz gidişlerin ardından yine de haberdar etmekti tek derdim!
salt amacım. ne de olsa hazırlıksız yakalanmasın insancıklar yeni bir sözde sln çılgınlığına diye.
iyi niyetimden yani. ;)(
asıl soru;
- şuan sana ihtiyacım olsa ne yapardın?
dikkat! çakma cevap;
- ...(önce bir bocalama mı desem zor konuşmanın verdiği sessizlik hali midir bilemem) HEMEN YANINA GELİRDİM!
yalnız buraya dikkat çekerim ki büyük çaba gerektiriyor bu üstün nitelikli, derin, anlamdar, manidar ve daha bir sürü -dar, -der’ler içeren yanıt.
- eh var o halde ihtiyacım... marmaranın derinliklerindeyim. bekliyorum o halde...
sahi bugün ayın kaçıydı 9 ocak sanırım. 12 yıl geçmiş ilk 9 ocağın üzerinden. ve tekrar..
neyse şimdi bu yazı birazcık günlük ya bazı yerleri sadece yazarın kendi iç sesinin kendisine seslenişidir. anlamadığınız yerlerine takılmayınız sınavda çıkmayacak.
yıl 2009.

suçladığım sen değilsin eyy hayat. ben sadece aynada ki yansımanı müebbete mahkum etme çabasındayım.

salina