Dalgın dalgın yürüyordum,umudumun olmadığını zannettiğim bir günde...bir kaysı ağacı gördüm yanındakilerden çok farklı geldi bana bilmiyorum ama neden...?Yaprakları dökülmüş,dalları kurumuş,o ihtişamlı görünüşünün yerine bedeni hasta bir bedene dönüşmüş....kahverengisi karamış,gövdesindeki çizgiler daha da belirginleşmiş....
Baharın gelmesini sabırsızlıkla bekliyor ama yine de umudu yok gibi sanki! çünkü yeni yetiştiği gibi olmayacağını biliyor...her neyse zaman geçti geldi bahar...yeşil yeşil yaprakları belirginleşti kendisini gösterdi sanki biraz...birkaç tanede çiçeği açtı...sevinçliydi ama bir burukluğu vardı çiçeklerinin hafif bir rüzgarda düşeceğinden korkuyordu çünkü umut ediyordu ki o çiçekler meyve olsun... o kaysı ağacı umudunu hiç yitirmiyordu...insanlarda öyle değil mi? umutları hiç tükenmiyor bir şeyden umudunu yitirse muhakkak başak bir umut kapısı açılıyor önüne...nice umutlu günlere...


TUĞBA TÜRK(27.02.2008)