Her geçen gün, aldığım nefesin bedelini daha ağır ödediğimi düşünüyorum.
Omuzlarımda ki yük öylesine ağır geliyor ki kaldıramamaktan korkuyorum ama öyle ya da böyle yürek yandığı ateşle de yaşıyor.
Sabahın ilk saniyelerinden başlayarak gece yastığa başımı koyup kendimle ve yaşananlarla yüzleşe yüzleşe uykuya daldığım ana kadar her an içimin acıdığını, o acının sızısını gerçekten hissederek yaşayabiliyor.
Ama nasıl? Geçmek bilmeyen zaman, bitmek bilmeyen sızıyla.
Güçsüzüm bugünlerde hiç olmadığım kadar huzursuz, değişmeyen bu psikolojime mi, bana bir türlü mutluluk getirmeyen hayata mı kızmalıyım?
Kim bilir belki kendimde aramalıyım bu sürekli isyankar ruh halimin sebebini...
Mutluluk, tek nefeslik huzur için neler verirdim bir bilseniz, yani kendi kendimi itmiyorum bu isyankari davranışlarıma. İnsan hiç kendini sebepsiz bilerek üzer mi?
Belki sebep arayıp bilinmezlikler arasında kaybolup gitmek beni üzen.
Sadece bunlar olsa katlanabilirim belki…
İnsanoğlunun gözünü paranın bürüdüğü bu alemde yaşamanın ezikliği, kardeşin kardeşe gözünü kırpmadan hakkı olmayanı utanmadan yüzü kızarmadan usulsüzce, içinde ki kini çeşitli yollarla dışa vurarak istemesi, huzursuzluk vermesi yıllarca bu merhametsizliğin insanı geçtim kardeşe yakışmayan bu düşmanlığın aile duvarları içine sızdırdığı huzursuzlukla yaşamak ve bu ağırlığın artık dayanılmayan, katlanılmayan öfkeyle hala burun buruna olmak yoruyor insanı.
23 yıldır aynı hikaye ile büyüdüm ve artık bıktığım bir sürü ele eteğe sığmayan huzursuzluk ve bunları yaşatanların yüzü kızarmadan hala aynı gurursuzluk, insafsızlık, merhametsizlikle kaldıkları yerden devam etmeleri…
Yıllardır yüzü gülmeyen annemin döktüğü her bir damla gözyaşının hesabını kim verecek, kimin üzmeye hakkı var?
Sen kimsin? 23 yıldır yoktun hayatımda bundan sonra olmasan da kaybedeceğim bir şey yok, daha bir kez adını anıp sıfatınla beraber sana sarılamamışken, gölgeni bir kez yanımda hissedememişken bu yaptıklarının amacı ne?
Varlığınla yokluğun hiçbir anlam ifade etmiyor Amca…
ilahi adalet diyorum ve noktayı koyuyorum.
Ve bunlar yetmezmiş gibi içinde kaybolduğum düşüncelerim arasında kendimi yeniden bulma çabası ilk defa yoruyor beni.
Yaşama dair tek bir beklentim kalmamışken ben başı boş duygu ve düşüncelerimi kavramaya çalışıyorum. Yıkıldı dünyam!
Geleceğim, gençliğim buruşmuş alnımda ki çizgilerle gün be gün ziyan oluyor.
Sevgim ve saygım gün be gün yerini kızgınlık, öfke, kırgınlığa bırakıyor. Kırdım ve kırıldım.
Kimseyi kırmaya cesaret edemeyen ben şu an yapayalnızım gerçekten beni sevenlerin yanında dahi rahatlayamıyor, mutlu olamıyorum.
Onları üzmemek adına içime gömmeye çalışıyorum sızılarımı.