Sana bu seslenişlerim ne zaman bitecek? Senden sonra neler oldu hayatımda? Ve ne yaşandı senin yokluğunda? Dayanılmaz acılara gark olmuş, bir özlemlik ki ardı sıra gelir tıkanır boğazıma yutkunamaz olurum.Sana yazılan her satır, bir damla olur akar yanaklarımdan sevgimin,senden sonra kalan boşluklarına...Yıllardır doldurmaya çalıştığım o boşluklar küçük gölcükler oluşturdu.Hasretlik biriktirdim o masum sularda...Kendimi yıkadım,sen yıkar gibi gözlerimi kapadım.

Büyüdüm anne ne kadar büyünmesi gerekirse ,senin küçük meleğin o kadar büyüdü.Ve sana olan bu doymamışlık hiç eksilmedi.Öyle bir yer ettiki içimde.Sol yanımda koca bir dağ yarattım sensizliğimde...Sızılara merhen olsun diye, bu küçük kalbimde büyük sevgiler yaşattım.

Hayatın karmaşası akıp giderken yanı başımdan.Bende tuttum bu eteğin bir ucundan...Savruluşlarım bana öğrettiklerin doğrultusundaydı...

Yalancı iklimler yaşadım bu kimsesiz şehirde...Baharlarımda yaprak döktüm anne...Kışlarımda ellerimi ısıttım...Çiçeklerimi soldurmamaya çalıştım...

Senin verdiğin saksıdaki begonyayla konuştum her gece,sırdaşlık etti kimsesiz kaldığımda, kalabalıkların ortasında.Yastığa her koyduğumda başımı anılarım gelir aklıma.Seninle geçirilmiş bir ömür gibi, koklarım hayallerimin saclarını.Sen kokarsın bilirim elimi attığım her şeyde.Sen varsın dokunduğum güzel olan her yaşanmışlıkta,parmak izlerin kalır kalbimin kapılarında...Bana bakan gözler senide görür yürüdüğüm sensiz sokaklarda yanı başımda...

Sensizliğin boynu bükülmüş olsa da,yaşatırım seni her kalp atışında,her soluk alışta.Kucaklaşırız her gece rüyalarda seninle...Bir beden oluruz sonsuzluğa akıp giden bu insan selinde...

Ayşe CEYLAN
05.05.07*İst.