Kaç zaman tükettim beklentisiz, ümitsiz yarınları harcadım ceplerimdeki bozuk para misali, geçmişi sildim her güneş doğduğunda gözlerime yok saydım sensiz geçen her günü, varsın olmasın adı aşk konan ne varsa… Savurdum bu bahtsız sokaklara, çiğnediler umutlarımı aldırmadım, karlar yağdı ayaz gecelerde üşür mü diye hiç umursamadım ardımı dönüp gittim. Her ne varsa yaşanmışlıklar gözlerimde biriktirdim, döktüm sonunda billur acımı topraklara eş verdim olurda sonbahar azlederken beni kendinden filiz verir, yarınlara neşe verir, umut verir diye sabrettim bekledim…Güneş öpünce aralıksızca toprağı, sıcaklığı kavurunca yaprakları bak yine ben sana açan bir dağ menekşesi gibi geri geldim, ister der beni al evine götür iki damla su ver bana ölmeyim bir gün daha yaşayayım senle, sana ait olan bu mabette duvarlara kokum sinsin, vazona yeşil rengim, koklarken beni yüzüne sürdüğüm çiçeklerimin pembeliği yanaklarına misafir olsun al al teninde hatıram kalsın. İstersen hiç koparma beni her sabah o küçücük tepede gün süzülürken üzerimde yine yeniden sana açayım salınarak, kokumu göndereyim sana, yapraklar açayım her sabah yeşilin her tonunu sereyim önüne sabahları misafirim ol kaldır kirpiğini bir kez olsun bak bana gülücükler vereyim, şarkılar söyleyeyim sana yayılsın mutluğum toprak anaya her baharda yeni çocuklar vereyim sana…

Bir çocuk doğuyor çığlık çığlığa
Aşkın tohumları filiz veriyor
Adın; sevgi - sevgi - sevgi
Diye fısıldıyorum üç kez kulağına
Canımın canını katıyorum can/ıma
Sol yanıma yaslıyorum başını
Gözleri henüz göremez,
Hayatın zülüm üne kilitli
Korkarak dokunuyorum al yanaklarına
Gözleri, gözlerinin rengi
Dudakları açmamış gül rengi
Sevmeyi öğreten, sevgiyi bana veren
Can kurban, can feda…
Hayata gök kuşağı rengini sunan
O can’a bu canan kurban…

Neşe ATAY