Bu günlerde içimde delicesine kopan fırtına ve arkasından gelen bu süt liman sessizlik korkutuyor beni.

Evet ilk defa ben benden korkuyorum...!

İlk defa düşündüklerimle hissettiklerim karşı karşıya geldiler.
İlk defa kalbimle fikrim savaş halindeler.

Geceleri yalnızlığımla sohbet ederken keşke diyorum O’na olan sevgim,aşkım,tutkum bu denli yoğun olmasaydı...
Canım yanıyor Allahım hem de çok canım yanıyor.
Beni benim O’nu sevdiğim kadar sevdiğini görememek,yavaş yavaş benden uzaklaştığını görmek nasıl da can yakıyor.

Neden böyle oldu?
Yada yolunda gitmeyen neydi?
Belki de ben bilmiyorum sevgiliyi sevmesini...
Yoksa suyunu mu çıkarıyorum sevginin?
O’na eşsiz değer vermem mi neden?
Cesurca utanmadan aşkımı haykırmam mı ayıp olan?

Bunun gibi bir sürü soru var cevabı olmayan ve bilmediğim.
Ama tek bildiğim yorgunluğum,
Yoruldum artık ben çok yorgunum.
Kimseye kendimi anlatamıyorum.

Karar verdim artık!
Bundan sonra herkese ve herşeye karşı sonsuza dek
SUSMA HAKKIMI KULLANIYORUM...