penceremin önünden izliyorum dünyanın dönüşünü, hazan mevsiminin kendini güze teslim edişini... sadece dalları camın önüne dek uzanan ceviz ağacı anlamsız bir şekilde son bir kaç yeşil yaprağını teslim etmemeye çalışıyor sert esen karayele... seni bekliyorum ne olur çıkıp gelsen... neden bu mesafe... artık aynı semahın altında alıp verdiğimiz soluk yetmiyor... hadi gel de şenlensin gel de nuru gelsin seni aramaktan yorgun düşen gözlerimin... aşkın en masum hali uzaktan sevmekmiş... ama sen diye yanarken tendeki bu can nasıl katlansın bu acıya...
içimdeki duvarları aşamadım daha... görmeden duymadan mümkün mü yaşamak seni... işte bu soruya yanıt arıyorum gittiğin günden beri... ellerin bedenime değmeden nasıl dindirebilirim içimdeki yangını onu düşünüyorum kelebeğin kanadını okşar gibi okşardın tenimi... güzelliğini bozmadan zarar vermeden... masumca ama sınırsızcaydı bizimkisi...gözlerinde bir başka bakardı... sanki sadece ikimiz kalırdık beraberken... zaman hiç geçmezdi seni beklerken...
kartanem derdim sana... hiç bıkmadan usanmadan... bende gelinciğindim senin... gelincik ele geçince kartanesi tene değince erirmiş bunu öğrendim yanında bilmem ki kaçıncı defa...
aşkımız da yarım kaldı işte tıpkı bu yazı gibi... ne anlatabildim ne de anlaşılabildim... devam etmiyor... edemiyorum... edemiyoruz...
şimdi ne olurdu yanımda olsaydın...
ÜŞÜYORUM ÖDÜNÇ VER YÜREĞİNİ...