Siliyorum camını gözlüğümün, daha iyi görebilmek için çevremi...Siliyorum, algılayabilmek için hayatı ve amacını..Soğuk bir rüzgar esiyor, ürperiyorum. Camım niye hala buğulu_? Kestiremiyorum nedenini. Acaba kirlenen, buğulanan gözlüklerim değil de gözlerim mi _? Silmek için tekrar, uzanıyor elim mendile. Mendilim de kirlenmiş, sebebi ne_? Kirlenmiş hayatlarımızda temiz bir mendil mi bulmak amacımız olmalı yoksa kirlenmiş mendilimizi yıkamak, yıkamaya çalışmak mı_? Sorguluyorum kendimce... Aklım hala mendilde...
Kısa hayatlar, uzun hikayeler...
Siyah gözler, rengarenk çerçeveler...
Kızgın yüzler, soğuk çehreler...
Bunlarla dolduk , bunlarla doydu içimiz ve biz bu doymuşlukta başka şeylere aç kalır olduk. Değiştirmeye çalıştık kendimizi ve bu çabanın bizi nasıl bir uçuruma sürüklediğini görmeyecek kadar kör oldu gözlerimiz... İçimizi boş verir olduk, dışımız da yeni yetme kaldı.
Biz, kendimiz olmayı beceremedik, gösteremedik gerçekleri, inanamadık önce kendimiz bile .
Bu boşvermişlik yıktı tüm hayallerimizi ve saplandık büyük bir bataklığa. Elimizi bile uzatamaz olduk kibrimizden ya da atlar olduk en yakınımızdaki birilerine yüzsüzlükle, pervasızca...
Kandırdık kendimizi ve birilerini hep, kandırıldık... Birer şerhan olduk hepimiz vakti zamanı geldiğinde ve kurtulmak için uğraşan çok azdı aramızda.
Zaman aktıkça, durduramayacağız bu koşuşturmacalığımızı içimizde, kendi kendimizde ve zaman hep akacak...
Zaman aktıkça, gözlüklerimiz hep kirli kalacak, gözlerimiz de buğulu ve zaman hep akacak...
Zaman aktıkça kendimizi bulma umudumuz da hep artacak, inşaallah...