Kimin olduğu belirsiz aşkların kazılmış olduğu sıralarda geçen çocukluğumun ardındna, inatla kalemimi kemiriyorum hala...
Ben senin yok olan neşenin çığlıklarıyım aslında, siyah gecelerinin hiç açılmayan kepenkleriyim adeta...

Bir kolonya gibi buharlaşır, koruyucu meleğin olurum "avuçlarında", seninle bir göz göze geleyim hemen kaçarım utangaçça, giyinir, kuşanır kraliçe olurum yada...Kuşların uçarak yavrularına yemek arayışı içine girdiği gibi, ben de seni mutlu edecek bir şeyler arayışı içindeyim, pamuktan bulutların arasında!
Eee, ya sonra?
Evet, evet!Şimdi bir daha baktım da, biliyor musun?Artık o sıralara kazılmış aşkların kimin olduğunu biliyorum!
BİZİM!
Kemirdiğim kalemdeki sana dair izleri görebiliyorum!
Çığlıklar yok oldu, neşe yeniden doğdu...Bu beden artık her şeyi unuttu!
Siyah gecelerin kepenkleri açıldı, siyah geceler aydınlığa kavuştu!Ben sonsuza kadar koruyucu meleğinim senin, meleğim!Artık kaçmıyorum!Tam da sana yakışır kraliçe gibi davranıyorum!
Pamuktan bulutların arasında sen de varsın şimdi!
Haydi,
Tüm geçmişi çöpe at toptan,
Zaten ben, sen oldum çoktan!
Peki bana bir iyilik yapar mısın?
Sen de, ben olmaya hazır mısın?