“Acımı elletmiyorum,acır diye elleri…”

Yalan söylemeyeceğimi bilmeliydin.Yalandan nefret ettiğimi.Kalp kırıntısının acısı nice olur bildiğimden gönül yıkmaktan uzak durduğumu bilmeliydin.
Ben ceplerime hüzünler doldururdum da dağıtmazdım lekelerini…Hataları ört bas eder gibi.Hüzünler öylece dışa vurmazdı kendini.
Hüzün biriktirirdim.Peçete biriktirir,pul toplar gibi…
Hüzün saklardım sevgiliden,peçeteyi sudan, pulu zarftan saklar gibi.En saklı köşelerde,hasır altında mesela…
Kimse görmesin,hele sen hiç görmeyesin,görüp de ağlamayasın diye…
Bir öğle molasında yemek,sınavda silgi,evde oda,gurbette para paylaşılır.
Pul koleksiyonu asla!
Emek emek toplanılan pul paylaşılır mı?Hüzün bölüşülür mü?Zahmet dağıtılır mı?
Hüzün zahmettir.Hüzün taşımak meşakkatlidir usta! Pul toplamak da…
Sen neylersin omzun üstüne hüzün çökende?
Ben hüzünleri masal kitaplarına yazarım.Yalanı yakıştıramadığım dilimle hüzün masalları okurum.
Sen dinleyesin,”Nasılsa masal, boş ver yalandır.” deyip üzülmeyesin diye!
Oysa…
Oysa yalan söylemeyeceğimi bilmeliydin.
Hüzün masalı yalanını da…

Bugüne kadar yaşayan bütün insanların göz yaşları denizlerde birikmiş.Göz yaşı önce kanmış da dertle su olmuş.Öyleyse denizin rengi mavi değilmiş. Ezelden beri hep kırmızıymış. Gökyüzü ağlamış da mavi boyası denize akmış.Denizin üstü mavi,altı kırmızı kalmış.
Yook! Olmaz böyle şey. Sen inanma yalan dolana…
Gittin ya!
Bir deli vardı.
Deli kırmızı giyerdi.
Denizim sensiz delirdi
Deniz kırmızı giyindiyse
Bil ki gözlerim delirdi…
Gittin ya!
Oltayı denize attın.
Balığı susuz kovaya.
Beni gözlerinden uzağa.
Beni yine yeniden yokluğa!
Gittin ya!
Masal hüzüne karıştı
Hüzün masala…
Oysa sen…Sen yalan söylemeyeceğimi bilmeliydin.
Hüzün masalı yalanını da…
Bilmeliydin.
Gittin ya!
Bilmedin.
GÜLDEN ARAS