Ne çok savaşlar döner içimizde...
Kimi zaman tarif edilebilirliği bile yoktur aslında.

Yine böyle karmakarışık tükenen günlerden birini yaşıyorum hayat çarkında.

Yapayalnızım...
Yalnızlığın tarifini yapamayacak kadar , güvenip sarıldığım hiç bir şeyi önemseyemeyecek kadar yalnızım.

Bildik, tanıdık ne varsa yabancıyım herkese ve herşeye...

Bir düş gibi akıyor hayat;
Saatlerce gördüğünü sandığın fakat, yalnızca küçücük bir an uykuna karışan düş gibi.
Yıllarca yaşadığımızı sanıyoruz, oysa geri dönüp bakınca zaman nasıl da anlaşılmaz bir hızla geçip gitmiş oluyor.

Şaşkınım hayata...
Anlamıyorum zamanı...
Tutamıyorum avuçlarımı açtığımda...

Binlerce soru cevaplanmayı beklerken beynimde, suskunluğumla ve bu çocuksu telaşımla yetişmeye çalışıyorum hayata. Hep o önde ben arkada...

Sevdiğim her şeyi kaybediyor, ya da sevdiğim her şeyden uzak kalıyorum.Sevmediğim , istemediğim düzenlere zorlukla alışmaya çalışıyorum. Annem ; yaramaz çocukluğumda ’sen hiç bir şeyin değerini bilmiyorsun’ derken anlayamazdım çocuk halimle. Haklıymış annem. Güzel olan hiç bir şeye sahip çıkamıyorum ben.

Sevdiklerime sevgimi belli edemiyor, sevmediklerime kızamıyorum. Alışamıyorum belki , ayak uyduramıyorum içimdeki dünyadan ayrı akıp giden zamana...

Anlamıyorum kendimi.

Fakat,
Anlatabiliyorum içimdeki binlerce ’ ben ’ i...

Yüzümde hep gülücük, içimde tükenmeyen umut...

Peki ya bu karmaşa?

cevapsız...

.....

...

Ayşe YÖRÜK
03.05.2007 İST.