Selam Küçük Kemancı,
Bu mektubu elbette ki hiç alamayacaksın. Fakat seneler sonra ben, sana bu mektubu yazabilmenin sevincini yaşayacağım. Tıpkı okumayı yeni yeni öğrendiğim o, “kitapsız” evimin bir köşesinde kapağı yırtık bir şekilde seninle ilk karşılaştığım zamanki gibi.

Ufak tefek metinlerin dışında henüz belirgin paragraflarla tanışmayan zihnime nasıl da tatlı tatlı akmıştın. Defalarca okumuştum seni. Hem başka bir kitabım olmadığı için, hem de gizemli yolculuğun ufkuma yeni yeni dünyalar çizdiği için…

Yemyeşil bir köyün dışına henüz çıkmamış bir çocuk için “küçük kemancı” ne denli renkli bir kişilikti. Bir anda, başka başka diyarlara uçma isteğim ateşlenmişti. İşte sen böyle bir dönemde ışıtmıştın rüyalarımı. Minicik yatağım sayende kâh okyanuslar aşıyor, kâh sahralar dolaşıyor, kâh göklerde uçuyordu. Hayallerin sonsuz deryası beni küçücük bir gölle yetinen masum bir ördek olmaktan kurtaracaktı. Ve böylece “okuma serüvenim” yılları kucaklayacak,günün birinde beni sana mektup yazmak üzere masa başında bırakacaktı.

Dedim ya,bu mektubu hiç alamayacaksın. Fakat sanıyorum ki, kahramanların “gerçek” olduğuna dair çocuksu düşlerim eskimeyecek. Ve ben o birkaç sayfası eksik kitabı ve seni hiç unutmayacağım. Satırları tane tane okuduğum anları ve bir hazine bulmuş gibi kuytulara yumulmuş o çocuğu da…

Pırıltılı dünyanla daha nice çocuğun sabahı olman dileğiyle…. Hep aranan yerde ol…