Gece; kapat gözlerini! Karanlığımız sızmasın dışarı…
Yine gece. İşte başlıyoruz yine. Ne kronik bir durumdur bu böyle. Her gece her gece.
İlk önce kararsızlıklarım vuruyor duvarlarıma, sonra uygun adımda geliyor gerisi. Sigaralar peş peşe yanmaya başlıyor. Kupam kahve yetiştiremiyor dudaklarıma. Düşünceler ağırlaşıyor gitgide. Çıkmaz sokaklar artıyor düşlerimin labirentlerinde. Zihnime çomak sokmaya başlıyor artık durumun içinden çıkılmaz hali. Kendimle hesaplaşmam başlıyor –istemesem de-
Kelimeler diziliyor bir bir sayfalardaki yerlerinde… bir şiir belki de bir deneme… onlar biliyor ne olduklarını!.
Acılarımı büyütüyorum sayfalarımdaki kundakta… sadece ruhumu içiyorlar ve yalnızca gece !!! (hepimiz öyle değil miyiz? Bu ilk denemem merhaba olsun buradaki yeni dostlara :)


...: ismail ulusoy :...