Çareszliğin ve acının bitmeyen mesailerinde bir gün daha çürüttü gözlerim...

Ruhumla bütünleşen ateş bedenimde kor olmaya yemin etmiş gibi.Yine kalemlere kilitlendi parmaklarım ve yine tutsak yüreklerin kanat sesleri deliyor kulaklarımı.Siyahın gölgesinde yok olmaya yüz tutuyor içimdeki mutluluk kıtıntıları

Korsan bir gülüş savuruyorum her an,kirlenmiş suratlara.Yalnızlığımın ürkünç ayrılıklarında yıkanıyor bedenim,teseli maskesi giyinen yalancı aşklarımın ardından.

Acılarımı tazeliyorum bu gece.Sana dair ne varsa gözyaşımla içiyorum bir dikişte.Umut, birde tkenmeyen hasret sarıp sarmalıyor önümdeki masayı.Onlarıda meze yapıyorum.Ağlıyorum.Farkındayım tükeniyorum.Gün geçtikçe zayıflıyor kalbim.Gözlerimdeki feri o damlalar söndürmüş olmalı.Hiç yok gibi...Izdırabın akrebi yorulmuyor hala yelkovanı kovalamaktan.

Rüzgar bedenimi deliyor,gözlerim kızıl ufuklara kilitlenmiş bir ses bekliyor ondan.Aslında bir damla su istiyor içinden yükselen alevlere.

Hatırlayorum...Yanık tenli bir adamdın o mevsimlerde.Gözlerin sisli bir dağdı sanki bana bakarken.Ellerin ulaşamayacağım son adresti ellerime. Saçların dokunamayacağım kadar uzaktı yanımdan geçerken. Ben hissediyordum sen hiç bimiyordun oysa...

İşte... Sabah oluyor yavaş yavaş.Gidip bırakacağım içimdeki sevgiyi bir dilencinin avuçlarına...Ve sessizce ayrılacağım onun yanından arkamdaki pişmanlığa hiç aldırmadan...