Şimdi biliyorum.. İlk günlerin ışıltısının altında bir karanlık olduğunu.. İlk günden beri bildiğim tüm gerçekler ile yüzleşeceğim günü Rumeli Fenerinde gecenin kör vaktinde fenerini yüzümüze yansıtan denizcilerin bildiği gibi.. Üç kere üst üste dönen ışıklar can acısına tutulmayalım diye en büyük uyarı imiş. Oysa bu sahiplenilme ve güven duygusu gelince ardında bıraktıklarını umursamazmış.

Bugün,yarın bilinmeyen bir tarihte yaşayacağım bir acının önlemini almak ile anı yaşamak arasında kaldığım ender zamanlarıma denk geldin. Gözlerinde gördüğüm o sıcacık ,samimi ben için kendimden vazgeçmeyi göze alabilmişken bırakma sakın ellerimi. Bahsetme bir gece yarıları dostluklardan.. Yanında uyuyabildiğim, gözümü her kapatışımda ellerinin elimde olduğunu derinden hissettiğim adama bir gün dost gözü ile bakamam ki. Hayatımda senden sonra gelen giden herkese bu benim dostum diyemem. Her seferinde içinden bu adamdır beni senin hayatına atan ama hep ruhumu kendi hayatında tutan..diye söylenmektense ve kendim dahil onca insanı kandırmaktansa bir zamanlar diye gülümseyerek hatıralarıma eklerim.

Tek sorun bebeğim seni ben hatıralarımda değil, hayatımda görmek istiyorum.

Yoksun sen .. Yalnızlık Simdi Kollarımda.. Sensiz yürüyoruz biz bulutlara.
Aramızda çaresiz tükenmez yasaklar..

Her yokluğunda daha da büyüyen senin için kalbim ile ben direniyoruz ayrılıklara,mesafelere,gel gitlere...

Sen müsterih ol sevgilim. Bu kör aşığın varlığında da yokluğunda da sahip çıkar bize..

İyi geceler Rumeli Fenerim..