SENİN ADIN HAYAT

Merhaba!..Seninle ilk tanıştığımız gün aklıma geldi.Yirmi iki günlüktün.Ne kadar da çok midem bulanıyordu.Çünkü,bedenim seni yabancı bir madde kabul etmiş,senden kurtulmak istiyordu.Oysa sen,bütün varlığınla bedenime yapışmış ‘’Hayır bu hayat oyununda bende varım,kazanacağım’’diyordun.henüz kalp atışın bile duyulmuyordu.Büyümeye başladın.Kusura bakma ama insandan çok bir balığa benziyordun.Kolların ve bacakların belirginleşti.İnanılmaz bir hızla gelişiyordun. Parmakların,burnun ve cinsiyetinde belliydi artık.İçimde kıpır kıpırdın. Seni kucaklamayı istiyordum. Ve o gün gelmişti. Korkuyla karışık bir heyecanla seninle buluşmaya gittim. Gözlerimi açtığımda yanımdaydın. Seni koklayıp –Hoş geldin ‘’dedim.Miniciktin.Kıpkırmızı bir yüzün,şiş göz kapakların,ufacık bir burnun,ve ağzın vardı.Ellerin yumuk yumuktu. Tenin öylesine tazeydi ki dokunmaya korkuyordum. Dört buçuk kilove 55 cm din. Acıktığında kıyametleri koparıyordun.Kollarımın arasındayken simsiyah saçlarını okşadım .Usulca…ipek gibiydi.Seninle mutluydum ama biliyor musun çok da korkuyordum. Ufacık boyunla nede büyük sorumluluk yüklemiştin omuzlarıma. Bu ağır sorumluluk bir gün değil yaşadığım sürece benimleydi. Bana yardımcı olmalı,birlikte yürümeli,öğrenmeliydik bu hayat denen oyunu.Sanırım başarıyoruz oğlum!Şimdi iki buçuk yaşındasın.Yürüyor,koşuyor,konuşuyorsun.İnatçı ve aksisin. Akıllı, ne yapman gerektiğini biliyorsun.Henüz benim dışında sana yaklaşmak isteyenlere güven duymuyor,ürküyorsun. Yaşama dair kızgınlıkları,sevgiyi öğreniyorsun.Hala bir kedi gibi yanıma sokulup uyuyorsun.İşte!..Büyüyor,gelişiyorsun çocuk…

Bu hayat oyununda beni yalnız bırakmadığın,beni anne yaptığın,anlatılması imkansız olan bu sevgiyi bana yaşattığın için sana teşekkür ederim oğlum.Birlikte büyümek umuduyla…Şimdilik hoşça kal!..
Annen
GÖZDE SAYDAN