Bazen, kendinizin, kendinizle yabancılaştığı zamanlar olur.
Bir bedende, iki can gibi...
Kendinizle konuşur, sorular sorarsınız öbür yanınıza.
Hiç yaşadınız mı? bunu.
Yıldızların, gökte cirit attığı zamana denk gelir çoğu kez.
Ya da, ayın tembelleştiği bir geceye...
Sesler ağırlaşmış, zaman, temebelleşmeye başlamıştır o anda.

yaşamışsınızdır...

Gecelerde, yalnızlıklar, canlanır sanki.
Yazmak istersiniz yaşadıklarınızı böyle durumlarda.
kusmak istersiniz...
Acılarınızı, kahırlarınızı, mutsuzluklularınızı, her şeyi...
Hayatınızda vardır böyle zamanlar...
Bir aşkın, bir ihanetin, bir harcanmışın siluetleri canlanıverir gözünüzün önünde o an.
Küçüklüğünüze gidersiniz belki...
Onca yaşadıklarınızı, bir kefeye koyar, hesaplar sorarsınız kendinize.
Bazen üzülür, bazen de, dudaklarınızı bir tebessüm kaplar o anda..
Alır yelkenlerinizi, gençliğinize dümen kırarsınız.
Sokak ortasında, faili meçhul bir kurşun yarar göğsünüzü. Kanınız damlar, irkilirsiniz...
Sesler azalmış, gece ilerlemiştir artık.
Siz başka yolculuklara çıkarsınız...
Kendinizin, kendinizle hesaplaştığı, acıdığı zamanlar olur.
Bir tutsak gibi...
Yaşadığınız en buhranlı zamanlarınız, sisli bir siluet gibi canlanıverir gözünüzün önünde.
Elleriniz kelepçelidir, titrer dudaklarınız.
Yaşamın ve kaybettiğiniz yılların hesabını sorarsınız öbür yanınıza.
Onca yaşadıklarınızın. Çilenin, gurbetin, ezikliğin...
Kuru bir yaprak gibi düşer içinize burukluk o an.
Hayatınızda vardır böyle zamanlar...
Bir aşkın, bir sevgilinin, içinizi dağladığı zamanlara yelken açarsınız.
Aklınıza geldiğinde yaralarınız sancır.
Yıkıldığınız, acı çektiğiniz zamanların siluetleri canlanır gözünüzün önünde.
gözleriniz dolar o anda, boşalırsınız...
Hiç yaşadınız mı? Kendi bedenimize ait ama başkası gibi sandığımız...
Kendimizi, sezgilerimizi, kendi ruhumuzun duvarlarında keleçelediğimiz ama aslında, kendimiz olduğumuz zamanlar...
Acaba hangi biz, mutlu?
Hangi biz, mutsuz yada?
Ne gerçek bizden memnunuz bazen, ne de sahte bizden...
Zaman, bizimle, kendimizle, öbür yanımızla yolculuklara çıkar.
Gece ilerlerken, ya biz kayboluruz ya da öbür yanımız...
Bir güneşin, gün ilerlerken, esrarlı bir zamanın yüreğine göç etmesi gibi bir yolculuğa çıkarız sanki...
Ve en sonunda, dağların, tepelerin arasında kaybolması gibi, öbür yanımız da kaybolur çoğu kez.
Tıpkı bir hayal gibi...
Tıpkı , kendi ruhumuzun kendi bedenimizi terkettiği gibi, o yanımız da terk eder bizi sonra.
Kendimizle kalırız.
Kendi bizle...
Asıl bizle...



UĞRUNA BİR GECELİK UYKUYU HEBA ETTİM AMA HOŞ HELAL OLSUN...
ZEKİ’ CE...