Yirmi yirmi bir yaşlarındaydım birgün dedemleri ziyarete gittim. Malum torun ziyarete gidince dünyalar onların olur. Salonda büyük bir divan vardı, ben ortada oturuyorum, elimde kitap okumaktayım. Babaannem sağda oturuyor elinde birşeyler örüyor. Dedem sol yanımda memleketten gelen kuru dut ve üzüm pestillerini götürüyor..tam bir mutluluk tablosu…
Bir ara dedem kolunu benim omuzumun üstünden uzatarak babaannemin omuzuna koydu. Babaannem: ‘’ herif noluyor torunun yanında.! ‘’ diyince, dedem: ‘’ o daha çocuk ya bişeyden anlamaz..! ‘’ dedi..bunun üzerine baktım dedemin fantezisi bozulacak, yerimden kalktım; ‘’ben gidiyorum ‘’ dedim..babaannem: oğlum daha yeni geldin nereye gidiyorsun, yemek ye de öyle git dedi. Bu arada dedemde bir tık, bir ses yok..tam ayakkabılarımı giyerken; dedem: ‘’ işin gücün rast gele yavrum, Allah zihin açıklığı vere ‘’ dedi..aslında dedemin zihnimin açıklığını falan düşündüğünü hiç zannetmiyordum. Hangi okula gittiğimi kaçıncı sınıfa gittiğimi bile bilmiyordu..işin garip olanı da o gün pazardı, okullar kapalıydı.. :)))))))

mehmet NALBANT