Kaldırımda
Ruhuma çöken
Kimsesiz köpekleri vuruyor
Kırmızı güldü tekir kedi ...

Hüznümü, başkaldırışımı, bilmediğim, tanımadığım sınırların çerçeveleri içinde kurulmuş olan kalıplara aitliğin ağına düşmelerim sonucu çektiğim acılarımı dile getiren dizelerim.
Susmuşluğum, susturulmuşluğum ya da duymamaktaki inadı ile sağır olana onca haykırışıma rağmen sesimi duyuramayışımı anlatırken çizdiğim resmimin, tuvalime renklerin adı ile renksiz, saydam ve görünmez dökülüşüm, dökülmüşlüğüm.
Belki kelimesinin bile fazla geldiği elle dokunulabilir, tüm gerçekliği ve yaşanmışlığı ile.
Saflığın; tezatlığı ardında ön plana çıkarılması.
Kontrolü elden bırakma korkum!
Hakimiyet kurma arzum; tüm olanlara, olabilecek ya da olamayacak olana.
Acıyı yüceltip, mutluluğun kıymetine varabilmenin taşlı yolu...
Derin bir iç çekişimin gölgesine sığdırdıklarım, sığdırmak adı altında sıkıştırdıklarım, aceleciliğim, acemiliğim, vazgeçişlerim, vazgeçilişlerim, çaresiz olmam ya da olabilme ihtimalime karşı duyduğum utancımı maskelemek adına oluşan fevri öfkem.

Ruhumun; içimdeki gökyüzünün sevgilisi sınırsız topraklarımla sevişme anı...
Yeryüzünde bıraktığım korkularımın yanına inişim, belki de düşüşüm; yorulmuş ve kirlenmiş kanatlarımın dermansızlığında.
Evime, kendime dönüşüm...
Kendi içimde; çevremden uzaklaşıp, özgürlüğümü korumak için kurduğum, duygularımı ve düşüncelerimi beslediğim karanlık topraklarımın hakimiyetinde, dışarıdan iznim olmadan ulaşılamayan, görünmeyen camdan kalkanlarla kuşattığım bir kaleye sahip koskoca bir imparatorluktan bahsediyorum sizlere.
Olasılıkları ve ihtimalleri ile kendimce, kendime doğruları, doğrulukların düşüncelerimin doğrultusunda ispatı, hesaplarımın, kitaplarımın, duygularımın esaretinde yaşamayı kabullenecek kölelerin birlikte tapınmaları ile oluşturduğum ‘’benliğim’’ ve benliğimde yarattığım aydınlanma adı altındaki ‘’Tanrım’’, işime gelmeyene, menfaatime uymayana karşı çıkabileceğim, ruhumun karanlık yanlarının temsilcisi ‘’şeytanım’’ ...
Ve her yönü ile sınırsızlığımda, içimde; bana beni sunan ...
Meydanında yaktığım ateşimin etrafında ettiğim danslar
Acı eşiği düşük aklımın, bölünmüşlüğüme dayanamayıp zamansız, bilinmeyene, bilinmeyenle ve hiç bilemediğim bir anda surlarımın diğer tarafına firar edişine isyandır; ara sıra yenisini gelmeyecek nöronlarımı yakışım...
Ve en yüksek kulesinde tamamıyla kendi yaratmışlığının eseri olan bu ülkenin tüm muhteşemliği ve güzelliğinin manzarasına hakim, tek dostu, sevdiği ve güvendiği aynalarla kaplı odasında yaşamını sürdüren ben; karanlıklar kraliçesi...


Zeynep Tavukçu 4/7