insan eline kalemi neden alır.Sevdaya düşüncemi yoksa zora girincemi veya acı çekincemi , bu aralar kalemim elime degmez oldu neden ? Bana bu ruhu veren o acımasızdan vazgeçtimde ondanmıdır, yoksa!. Yada vazgeçemedimde mi yine yazmaya başladım.Bir şeyler yazmak istedim, ama bulamadım bende bu tutarsız halimi yazmak istedim.Sonbaharı geri bırakırken kalbim ,yabancı ellerde anne şefkatinden uzak , geleceğinin ne olacagına bilmeyen ,garip bir yavru kuş misali çırpınırken . Geriye dönüp bakmak istemeyen gözlerim , kaybetdiği yada hiç bulamadığı asıl sahibini arıyor. Geçmişi ile yüzleşmekten bile korkan bir ben geleceğe nasıl bakar . Bazen bir dost koynunda , bazense ordan oraya ,daldan dala konan bir kuş misali, yardan yare konup göçen gönlüm. Asıl sahibini ararken hiçmi yorulmadı.Aslında bütün yorğunluklar bir tek tatlı sözle biter . Bir tek tatlı sözün sahibini bulmak ise hani derler ya adamda boy ister.BU boy o bildiğiniz boylardan değil bunu ise aşık ozanlar anlar.Bir fısıltı kulaklarda seslenirken , herkes kendi aleminde ordan oraya koşturur iken , bir tek sana seslenir o ses bir tek sen duyarsın o sesi .İşte o anı yakalamak ise yine ozanlara düşer. Sen sırf konuştu olmak için konuşur iken ben o seslere kulak veririm . Bİr laf vardı bizde beni benim halimde olan anlar.Bana damdan düşeni getirin demişler. Bİz sevdakar gönülleri ancak bizim gibi sevdakarlar anlar. Bu kalemin yazması için nedense hep acı dost olur. Hep acı çeken ,farklı sebeblerden ötürü yaşamda acıyı dost seçenler yazar.Sevinçler olmazm ,olur olmaz değil ama ne kadar yazar o kalem. Akıllarda dillerde ve gönüllerde ; anneye ,babaya,hayata ve en etkilisi sevğiliye yazılan acı ile birleşen sözcükler değer taşır ve nesilden nesile aktarılır.Bizler asırlardır acının içinde yoğrulmuş bir milletiz.En sonunda ise o acının karşılığını almasını biliriz. İşte içimden gelen sözcüklerde acı ile dost olan sözcüklerdir.Hayat yaşamayı sevmektir.