Çok oldu gönderilmeyecek mektuplar yazmayalı
Öylesine yazıyorum işte,şimdi,şu an bu odada beni yazmaya iten büyük bir sessizliğin içerisinde,avaz avaz bağıran yüreğimin çığlıklarından başka birşey değil...
Eskidende yapardım,ne zaman sessiz kalsam ne zaman sensiz kalsam kalemimden başka anlayanım olmazdı benim.Şimdiyse kalemimde yok.Klavyemin tuş sesleri unutturamıyor bu beyaz sayfanın üzerine yazılmamışlarımı,ne kadar yazsam ne kadar anlatsam sanki hep birşeyler eksik kalıyor ağzımdaki o meyhoş duygularını anlatmaya...Dünya gibi...Yaşadıkça bir yenisi doğuyor,sancılı bir gecenin içerisinde kıvrım kıvrım kıvranırken bedenim ve bir günah girdabına döknüşmüşken yatağım güneş gibi gözlerime doğuyorsun.Dudaklarını tenimde hissettiğimde kendimi buluyorum bu kadar yaşanmamamışlığın içerisinde...Oysa ne çok isterdim bir kez olsun varlığını bilmeyi,zamanın saçlarının üzerinde bıraktığı kırıntıların arasında dolaşırken parmaklarım sana sarılmayı değil,yüreğime basmayı,ben burdayım,yanındayım demeyi
Olsun diyorum içimden,kilometrelerce ötemde de olsan varlığını bilmek güzel;havayı ciğerime çekercesine,gözlerimi kapatıp hayatı dinlercesine gibi bişey...Yokluğunu yaşatma bana...