Yazamıyorum…
Kelimeleri bulamıyorum çünkü. “Gerçek hayat” dedikleri sahte gerçekliğin içinde yitti kelimelerim.
İşte, bundan sonrasını bile getiremiyorum. İki cümle anlatıyor çünkü durumu. İçinde yaşadığım bu ilk dünyanın boşluğu yutuyor beni. Dünyam değil de, dünyamın insanları aslında beni yutan. Başka insanlardan oluşmasını isterdim. Başka insanlardan, olgunluk kelimesinin yanından geçenlerden. Bana bir şeyler katabilecek insanlardan ve katabileceğim kendimden.
Fakat, yararları da yok değil hani. Çoklukta olmadığımı görüyorum, çoklukta olmayacağımı. İnsanlığın, omuzlarıma yüklediği o taze yükle, yürüdüğüm bir yol olduğunu ve o yolun sonunun asla gelmeyeceğini. Yani, ömrüm boyunca tazelik duyacağımı. Beynimdeki milyon tane hücrenin, her bilgide daha da heyecanlanacağını. Bu, hayatımı anlamlı kılan ve beynimdeki tohumları gün be gün filizlenip çiçeklendiren bilgi güneşi.
Ben, daha şiir yazacağım. Ben, onlarca sayfa kitap okuyacağım. Tam olgunlaşamadan bu dünyadan gitmenin üzüntüsüyle ve dünyanın sevinciyle karışık ayrılacağım dünyadan. Elimdeki tek şeyin hayatım olduğunu biliyorum. Boşa harcama lüksüm yok. Ben bir insanım. Bu sebepledir ki insanlığı üzerimde taşımalıyım.
Ben, daha güneşe koşacağım. Kızıl, sonsuzluk güneşine. Sonsuz ezgiler olacak dilimde. Ben, daha kavga edeceğim. Kavganın sonsuz ülkesinde; ütopya sınırları içinde değil, tastamam bir gerçeklik içinde. Ben bütünüyle insan olacağım. O ödenmez borcunu dünyanın ve insanlığın, tek bir zincirin tek bir halkası gibi benliğimde taşıyacağım. Ne küçüklüğüme aldıracağım ne de evrende bir toz zerreciği olduğuma. Toz zerreciği olsam da, sonsuz bir bütünlük içinde kayıp gibi görünsem de, ben içimde ümit taşıyorum. Ben beynimde kocaman bir bilgi güneşi taşıyorum. Bir hiç uğruna olamaz bu şeyler. Hiç uğruna yaşayanları da biliyorum.
Çiçeklenen fikirlere, her gün daha da aydınlık bilinçlere sahip olan insanlaradır:
Biz, dünyanın bir bölümünü oluşturuyoruz. Azız, bu kesin. Çok olmayacağız. Ama çoğalacağız. O müthiş bilgi tohumları her beyne dönüştüğünde, bir çiçek daha fazla olacak bu güzelim dünyada. Bir çiçek bahçesi gibi nadir ve narin olacağız. Çok seveceğiz bu dünyayı, görüyorum; beyninizdeki fikrinizden öpüyorum.