Başka bir seçeneği yoktu.Yapmak zorundaydı.Kaldı ki, yapmak zorunda olmasa bile, başka seçenekleri olsa dahi, yine de yapmak zorundaydı.Çünkü yapacak başka birşeyi yoktu.Belki onun asıl canını yakan şey de buydu.Onların seçenekleri vardı.Ama onun seçememeyi seçmekten başka seçeneği yoktu.Ve bu, bir seçenek bile değildi.İnsanı ayakta tutan şeylerden biri de budur işte.İnsan, hayatını olasılıklar üzerine kurar.Her zaman farklı bir ihtimalin mevcut olması, insanın hayatta kalma güdüsünü harekete geçirir.Ama onun bir ihtimale sahip olmasının bile ihtimali yoktu.
İnsanı bir de kin ve sevgi ayakta tutar.Hiçbir zaman kaldırmadı bünyesi sevgiyi.Fazla sıcak, fazla samimi...Kin daha uygundu onun ellerine.Ve yüreğinde bir zamanlar duyduğu his, tam anlamıyla kindi.Başta kendi olmak üzere, herkese karşı.Ama bir zamanlardı bunlar.Sonraları nefret bile duymaktan aciz hale geldi.Artık o, ’umursamamazlık’ eyleminin içini dolduran adamdı.Onunkisi delikanlı bir umursamazlıktı.İçten ve tam anlamıyla saf.Bizimkiler gibi içi boş bir psikolojik savunma mekanizması değildi.Ama yine de onun gibi olmak istemezdim.Onun ellerinde ne ihtimalleri vardı ne sevgileri ne de kinleri.Ona bir zamanlar kin duyduğu için hiç kızmadım.Sevgi konusunda o kadar beceriksizdi ki...Ve bir şekilde hayata tutunması gerekiyordu.Bu yüzden, kini yüzünden hiç kızamadım ona.Yaşama dürtüsünden kaynaklanan saf bir kindi onunkisi.Ve sonra o kadar umursamaz bir hale geldi ki, çıkış yolu aramak aklının ucuna bile gelmiyordu.Ama o da biliyordu bu gidişle çok yaşayamayacağını.
Herşeyin farkındaydı.İnsan kendini kandırabilmeli.Ama o, herşeyin o kadar çok farkındaydı ki, kendini bile kandıramaz haldeydi.
Ne mi oldu ona?Ona hiçbir şey olmadı.Zamandan ve mekandan soyut birine hiçkimse bir şey yapamaz.Asıl olan,bize oluyor.