Bir çocuk tanıdım. 3 yıl kadar önceydi. sorumluluğunu yaptığım alışveriş merkezine haftada bir kaç kez gelir standart çok çok az miktarda evin ihtiyacı olan herhangi bir şeyi alırdı. zamanla onu kendime alıştırdım ve çok sevdim onu! her gelişinde küçük bir hediye sunardım ellerine. o ufacık elleri o kadar çekingendi ki ben bile utanırdım. zamanla çok sevdik birbirimizi. birgün onunla birlikte evine gitmek istediğimi söyledim, gidip annesine haber vermiş. akşam üstü beni evine götürdü, dükkandan bozma bir ev, yerler rutubetten hafif ıslak ortada bir soba ama içinde odun yok! çay yapmıştı annesi, bir kaç saat muhabbet ettik ve orda olduğum zaman içerisinde kucağımdan inmedi. dedim ya çok sevdik birbirimizi.

daha sonraları sık sık gitmeye başladım onlara, bazen ona ve abisine çikolata kek v.s. götürüdüm ama hiç eline aldığını bile görmedim. halbuki onlar bizlerin hergün yediğini içtiğini ayda bir belkide daha uzun zaman aralıklı yiyorlar içiyorlardı. onlara her gidişimde içim paramparça oluyordu.

3 yıl geçti tam Edanur okula başlayacaktı ama okulun istediği parayı veremedikleri için kaydı yapılamıyordu. okul müdürüyle konuştuk kaydı yapıldı okuldan yardımlar geldi. bu çok güzel oldu Edanur için. sınıfında herkesten önce okumaya başladı. ödevlerini alışveriş merkezinde birlikte yapardık :) çok güzel günlerim geçti o ufaklıkla. belkide oradan ayrılışıma en çok Edanur için üzülmüştüm o zamanlar. oda sarsıldı gideceğimi duyunca. ben giderken o hiç konuşmadı,sarılmadı! sadece arkasını dönüp koşarak evine gitti.

bir yıl boyunca hiç görmedim onu. bir kaç gün önce ufak bir hediyeyle Edanur’a gittim
beni görünce neredeyse aklı çıkacaktı yerinden! o kadar sevindi ki! onu görünce ben de çok mutlu oldum!

nerde olursam olayım, ne kadar zaman geçerse geçsin küçüğümü unutmam mümkün değil. çünkü o bana çok şey öğretti. fakirlik içinde mutlu yaşamayı, defteri kalemi yokken okuma hevesini, bizler herşeyin daha fazlasını isterken tok gözlü olmayı, küçücük şeylerden mutlu olmayı... bunların hepsini şu zamanın içindeyken ben Edanur’dan öğrendim! belki Edanur gibi maddi ve manevi açıdan çok büyük ihtiyaçları olan birçok çocuk var, ve bu çocuklar bizim etrafımızda, heryerde! peki neden göremiyoruz? hiç soruyormuyuz kendimize neden?

Seni tekrar gördüğüm için çok mutluyum !
en kısa zamanda tekrar görüşmek dileğiyle Edanur. seni çok seviyorum!