GALATASARAY VE ÇIĞLIKLAR

Galatasaray’ın, yeni bir Avrupa zaferini daha yaşıyorlardı.Heyecanla, kalp çarpıntılarıyla izlenen bir maç sonunda, Galatasaray bir üst turda. “Evde herkesin yüzü gülüyor, teşekkürler Cim bom!” diye geçirdi aklından.İyi de içindeki burukluğun sebebi neydi, öyleyse.
Cim bom’un her Avrupa maçında bir görüntü geçerdi kafasından.UEFA Kupası final maçı…Galatasaray-Arsenal…Maç tv’den yayınlanıyor.Hangi kanal olduğunu hatırlayamadı.Ama evde bir sürü insanın hop oturup hop kalkarak maçı izleyişi hâlâ gözünün önünde .Kimisi oturamıyor, ayakta dikilip duruyor!Bağırış, çağırış…Herkes içinden dua ediyor aynı zamanda.Yok annesiyle halası dışından dua ediyor.
Kendini hatırlayınca gülesi geldi!Oturduğu yerde zıplayışları, tırnaklarını kemirişi…Maçın bittiğine, kupanın kazanıldığına bir türlü inanamadığından, herkes havalara zıplarken oturduğu yerde: “Bu gerçek mi ya!” diye sayıklayışı gözünün önüne geldi.Bir kez daha teşekkür etti Cim bom’ a içinden, “ Olmazı olur yapıp hayallerimizin ufkunu genişlettin, beklentilerimizi yükselttin.Kendimizi yükseklerde görmeye başladık; ,teşekkürler, teşekkürler…”
O final maçını unutmak mümkün değildi.Hayatında hiç, o kadar uzun maç görmediğine emindi.Bir türlü bitememişti.Sanki doksan değil, yüz doksan Dakka sürmüştü.Hatta son dakikaları sanki yüz yıllık bir ömür gibi gelmişti.O derece uzundu.Kırmızı kart görenler, eksilen takım…Ama herkes canını dişine takmış, adeta kendini paralıyor..Maçın sonlarında, Bülent Korkmaz omzundan sakatlanmış. “Eyvah!..” derken…Omzu sarılıyor.Bülent, yaralı bir aslan gibi o hâlde girmiş oyuna, mücadele ediyor.Bu anda herkesin gözlerinin dolduğun, ağlamamak için kendilerini zor tutuşunu hatırlıyor.Ve maç bitiyor.Zafer…Çığlıklar…İlk şaşkınlığı atlattıktan sonra o da çığlıklarla hoplayıp zıplayanlara katılıyor.Evde herkes birbirine sarılıyor.
Bir ara halasıyla birbirlerine sarılmış zıplarken buluyor kendini.Koskoca, elli yaşındaki halasıyla!..Her hatırlayışında gülümsetmişti bu sahne onu.Miş’ti mi?Niye geçmiş zaman kullandı ki şimdi?Birden; sevincinin içine niye hüzün karıştığını anlayıverdi!Bilinçaltından, bilincine yeni çıkan görüntü ayıktırmıştı gerçeğe onu.Kuzeninin çığlığı, kulaklarında yankılandı yine “Anneeeeem!..”
Halasını kısa süre önce kanserden kaybetmişlerdi.Artık Galatasaray’ın her Avrupa başarısında önce gülümsetip sonra hüzünlendiren iki ayrı resim geçecekti gözünün önünden:Önce sevinç çığlıkları, sonra…