Ölümüyüm diri mi? Bunu nasıl anlaya bilirim ki? Gece karanlık, gece sessiz, gece kokusuz... Ölümüyüm diri mi? Bunu nasıl anlaya bilirim ki? Bir ses gelse kulağıma, bir anahtar sesi mesela, elektrik düğmesinin açılmasından yahut kapanmasından çıkan bir çıt sesi, her şey olabilir,bir ses duysam anlarım, hayattayım.
Hadi sesten geçtik, bir ışık görsem bari, gök yüzünden göz kırpan bir yıldızın, cep telefonunun şarj aletinin, uydunun dekoderinin, her hangi birşeyin, küçücük bir ışığı, ıspatlar bana, karanlıkta olmadığımı toprak altında,
Yakında ya da uzakta, pişmekte olan bir kekin, kiliseden gelen tütsülerin, camilerden gelen gül suyunun kokusuda; hatırlatır yaşadığımı bana,
Ama işte yok, gece karanlık, gece se(n)ssiz, gece kokusuz.
Yaşıyor muyum ölümüyüm bilemiyorum.
Sadece bir anahtar sesi duysam, şıkırtılarıyla, sonra içeri giren topuklu ayakkabının tıkırtılarını, ince narin ellerinin elektrik düğmesini aramasını, çıt diye açmasını.
Karanlık odam antredeki lambadan gelen bir tutam ışığın aydınlatmasını, odamın kapısındakidaki buzlu camdan içeriye sızması, odamın buz gibi karanlığının, bir tuttam ışıkla eriyişini hissetsem. Sonra terlikilerin daha künt sesleri kapıma yaklaşsa, yaklaştıkça ses artsa, kapı kolunu yavaşça aşağı itsen, içeriye tütsü gibi kokan parfümünle, gül gibi kokan teninin harmanlanmış kokusuyla girsen,
hatırlardım yaşadığımı, ama işte yoksun ve ben bilemiyorum.
Yaşıyor muyum? Yoksa ölümüyüm.


DR. KEMAL PİŞMİŞOĞLU