Yorgun gözlerle bakıyorum kapıya.Gittiğin günden beridir böyleyim.Kafamda sorular birbiri ardına patlıyorlar pimleri çekilmiş birer el bombası gibi.Düşünüyorum ..Seni en çok ben sevmedim mi? sevdim. Senin için taşınmadık mı o istemediğin semtten? Sırf sen istedin diye işimi bile değiştirdim.Güya marangozluk ikinci sınıf bir işmiş,bir itibar kazandırmazmış insana.En azından huzurluydum,sevdiğim işi yapıyordum.Bu mağazayı sevmedim ben. Senin birinci sınıf dediğin insanlar çekilmiyorlar bütün gün.Sahte konuşmaları boğuyor beni.Herşeyden şikayet eder gibi bir havaları var.Zaten hep havalardalar ya neyse.
Çayımı demleyip indirdimmi boğazdan martı sesleri duyuyorum sanki.Onlar mı daha çok ağlatıyor beni Zeki Müren mi? bilmiyorum..Birde bir şarkı dinledim geçen gün "sana gitme demeyeceğim ama gitme".. bizi anlatıyor sanki.Bende gitme dememiştim sana.Belki de ihtimal vermemiştim gideceğine ama sonunda gittin.Yüreğimi kanatarak,üzerime basarak gittin.

Şimdi yorguhn gözlerle bakıyorum kapıya.Gelmeni beklemiyorum.Bil diye söylüyorum sadece.Kapım çalmadı ne zamandır.Birinci sınıf sevmiyor beni anlaşılan.Okulda da en çok birinci sınıfta zorlanmıştım zaten.

Söyleceğim şu ki.Kendimde güç bulabilirsem eğer eskiye taşınıyorum.Tekrar ikinci sınıf oluyorum.Haberin olsun..