Yanıtsız kalan o kadar sualin arasında bir ihtimaldi, kelimelere ziyaretlerin. Ağırlayamadım... Zaman hesapsızca harcamalar yaparken bedenimden, sana sakladığım yer kalbimdi, yaranamadım... Düşlerinde gözünden düşüyorum artık hızla, unutmuyorum hiç bir satır arası sus zamanlarını. Biriktiriyorum bir servet gibi ardında bıraktığın soru işaretlerini.


Can parçam... Şarkılarda sağır artık içimin seslerine. Duymuyor hiç bir nota çığlıklarımı. Ellerim sen kokmuyor, sen dokunmuyor artık, iliklerime kadar ilişiyor rüzgar. Deniz geri vermiyor yitirdiklerimi. Her gece konuşuyorsun benimle, sesini taşıyor rüzgar pencere aralarında sızıp. Şileplere yüklüyorum kahırlarımı, sana gün gelir de ulaşır mı bilmeden...
Ama öğrenmeye olan inancımı da yitirmeden...


Bu kaçıncı mektup yokluğuna yazılan, ben o boşluğun kaçıncı günündeyim bilmiyorum. Sana yollayamadığım her zarfın posta pulundan düşlerim akıyor. Hiç gidemediğimiz kentlerin, hiç yürüyemediğimiz caddelerinde insan siluetlerinde arıyorum hala seni. Bir el dokunsa omuzuma, zamandan çalıyor kalbim durmamak için. Yüzün hüzüne yaslanmış besbelli, her gece bir başka yalnızlığa yer açıyorsun yanında. Hiç sevişemediğimiz yatakta uyuyorsun. Hiç bakmadığım pencerelerde, düşlere dalıyorsun. Bense bir nakış gibi işliyorum içime seni, kader ipi ne kadar çekiştirirse çekiştirsin nafile, sökülmüyorsun...


Karmaşanın belası bendim oysa, bir seni anlayamadım... Onca insan gelip geçti yüreğimin dar kaldırımlarından. Bir tek seni uğurlayamadım...



Elif SEZGİN