Küçüktüm daha.Aklım ermiyordu,konuşmalara yalan dolanlara.Masumdum.Hep öyle olacak sanıyordum.Derken büyüdüm,anlar oldum her şeyi.Hayat beni içine çekiyordu istemesem de.karışıyordum kalabalığa.Karıştıkça çekilmez bir hal alıyordu vücudum.Alet ediliyordum etrafımdaki kötülüklere ve hiçbir şey gelmiyordu elimden.En kötüsü de ne biliyor musun?Yaşıyorsun ama olması gereken bu değil.Ben gözlerimi açtığımda temiz bir dünya beklerken beklediğimle karşılaşmadığımı anladım.Büyüyünce ama…Bir kuş misali hafif olmak isterdim.Üzerimde öyle bir yük varken bunu istemem anlamsız ne yazık ki.
Yağmurlar…Hep yağsa yağmurlar.Akıp gitse toz toprak.Kalmasa hiç kirler.Mümkün mü bu?Gitse bile yenisi gelir.Yaşamımıza giren insanlar da öyle değil mi?Biri gidiyor biri geliyor.Gitmesini istemediklerin de dönmesini bilmiyor.Ne çelişkidir bu!
Mecbursun her şeye rağmen yaşamaya,ayakta kalmaya.Biliyorum ki daha çok şeyle karşılaşacağım,olumlu olumsuz bir çok şey geçecek gözlerimden film karesi gibi.
Ben özledim çocukluğu,saflığı..Aklım kaldı…