Ben geçmişte,beni yetiştiren ömrünü bana vefa eden,bir
cefakar nine hanımı, çok ama pek çok sever idim.
O benim babaannemdi.Beni o büyütmüştü.Ona annemdi benim yürekten.
Ölmeyeceksin değil mi?Beni bırakmıyacaksın değil mi?derdim.
Ben öleceğim kızım,derdi!Benim nasıl,içim titrerdi.
Bir cuma akşamı,korktuğum akıbete uğruyordum.
Bir süredir hastaydı,yaş da doksanbirdi.
Eyvah!beni gerçekten,bırakıp gidiyordu,nur yüzlü ay
gönüllü,nineciğim.
O akşam,Ben,Allahıma onun ölmesi için dua ettim.
Allahım al artık emanetini,kurtar babaannemi!
Bir kapı ardındaydım,o an,acısına tahammülüm
kalmamıştı.
Bir an öylece kalakaldım.
Sadece benim içimde,kulaklarımdan tüm vucuduma,onun
beni ismim ile çağıran sesi yankılandı.
Kapıyı açıp baktım,ölmüştü.
Onun öldüğünü,hiç görmek istememiştim.O benim canımın ta içiydi.
Allah rahmet eyleye babaanneciğim.Anneciğim.