Sabrım beş yıldızlı apoleti dikti yüreğimin omuzlarına, seni bekleyişlerimin umudunda...
Sen telini sesime yasaklarken haberi yoktu tesbihimin el çekmelerine susumun.
İlk sende vuruldum gençliğimin gölgesinde uyrken aşk’a Hırsızlama aşk’la sevdim seni bunca yıl.
Oysa, yıldız, yıldız’dı gözlerim senin parlaklığında yiten!
Şimdi gözlerimin çapaklarında yitirdim mevsimlerin ebrulisini.
Yokluğunda adını düşürmeseydim beyaz kaatlara, seni intihar edemezdim parmaklarımda.
Varlığın da acıtacak beni yokluğun da bilirim.
Güneş’te kovalamak kolaydı seni bilirim; güneş’te çekilmiyor ki geceye bu kalaba yalnızlıkta...
Yaksam gecenin tüm ampüllerini, bir bakışın etmiyor ki sevgili!
Gecenin karasında yitirdiklerimi kim görür, kim bilir ki! Sensiz de öğrenirim yaşamayı zamanı avuçlarımdan düşürürken bir yağmur damlası gibi.
Sen mevsimlik aşk değilsin ki sevdiğim; olmadı gelecek mevsim sever dediğim.
Sesimin rengini susuşlarında unuttuğum sevgili; gözlerime mumyalıyorum seni!
Sensiz yaşarım derken en çok aklımı kandırıyorum...
Kalbim kahkahalar savuruyor dilimin yalanına. Umutsuz bir vakayım kendime sölemeye korktuğum. Hızla geçiyor zaman körlüğüne baksam da...
Bilmem, biliyormusun seni ne kadar sevdiğimi? ...