Çıplaktık; ben, yalnızlığım ve gece. Ne benim üslubum sadeydi ne de sadelikten ödün verdiğim saatlerim vardı. Evet farklıydım, senden ve nicesinden. Çünkü düşünmüştük; ben , yalnızlığım ve gece.

Siz uyumasanız da uyuyordunuz iki alemde de. Hem gündüz de hem gece de. Aslında yalnız olan sizlerdiniz. Ne geceyi tanıdınız ne de beni. Şahsen kaybettiğiniz bir şeyde yoktu. Kaybetmek için ilk onu kazanmak gerekti.

Gece korkutan yanıyla uyuyordu ve korkuyordu. Ben korkmam gerekirken gülüyordum. Gece gündüzden korkuyordu, gündüz geceden. Hiç karşılaşmasalar da birbirleri hakkında çok şey duymuşlardı ve bu bile korkmalarına yetmişti.

Oysaki ben sizi duymadım, yaşadım. Sizlerle yaşadım.
Korkmalı mıydım?
Elbette.

Bu yüzden gece gibi yaptım. Gündüz geldiğinde nasıl kaçmışsa bende sizlerden kaçtım.
Ben kim miyim?

Ben benim yada aslında senim. Senin bilmediğin düşünüpte bulmadığın diğer yanın. Hani şu kaybetsen de bunun bir kazanç olduğunu bilen yanın. Ağlamayı bir zafer gören yanın. Kırmaktansa yok olmayı göze alan yanın. Ben senin aciz yanın.

Sen hep benden korktun, sen benden korktukça ben senden kaçtım. Beni bulduğunda zaten yok sayacaktın. Örtecek ve yalanlayacaktın. Ama korkmakta şimdi haklısın. Senin sen olmadığını herkes anlayacak ve o sıra kaçan sen olacaksın, seni kovalayansa acizliklerin yada ben.

Ben kim miyim?

Ben senin her şeyinim. Ya benlesin yada halen uyuyorsun. Geceden korkma çünkü oda gündüzden korkuyor. Geceye bir şey gizleme elbet aydınlığa yenik düşecek. Hadi iyi düşünmeler ben kaçtım…

Yazan : Ysf_gms