Selam sana... Sonsuzluk;
Geç oldu bilirim tıpkı dördüncü meVsim bahar gibi... Kıştı, yazdı derken gözlerime birde sonbaharlar çöktü ve ardında ben geldim bir son (ilk) bahar senin düşünde var isem! Şimdi gölgeleri izliyorum ve gökte ağır ağır bulutlar, nerdeyse yağmur yağacak hani düşlerimizdeki gibi.

Şimdi yazıyorum bu son olacak mektubumu; Karacadağı bilirsin ve ardındaki hüzün hegemonyalarını da ve bilirsin ki bende patlamaya hazır bir volkandım dağ kraterlerinde sevdam lav gibi püskülürdü, rüzgarlarca savrulurdum tüm sevda kokan kayalıklara. Yosunları kurutum kokunla birlikte yüreğimi dağladım, yazdım her kuşların konduğu dallara!

Sessiz çığlıklarımı yazıyorum...Duydum ki çok mutlusun bana yabancı biri ile, duydum ki çok şensin ve adımı çiğnemektesin bir zaman başını dayadığın o sevgiliye.Eşruhum dediğin sevdanı böyle mi yad edecektin? Olsun. "Zaman en iyi ilaçtır" derler doğruymuş.

Şimdi şarkılar bir daha hoş, hüzün makamında bu halime ilaç gibi, masamda bir çiçeksiz vazo. İsimsiz bir not önüme düştü ve alıp okuyorum.
"Kendini asla bırakma, kavgalar gelip geçici bir poyrazdır zamanla diner, bilirim ki seni en çok üzen şey hayal kırıklığıdır" İSİMSİZ!

Sürgündeyim...
Ölüm ve yaşam kıyılarında
Bir tekne gibiyim
Alabora olmuş!

Özlemindeyim...
Sınırsızlık veya sonsuzluk,
Umuda yolculuk
Bir gemideyim
Şimdi demir almış bir limanda.

Şafak söktü
Karanlğınla güneşine göm
Ay saklar ölüm uykusundan
Geceleri...

Hoşçakal sonsuzluk; ben gidiyorum, sana acı bir söylem içinde kötü bir anı olarak kalsın.
HERZEM RONİVAN