Ben bu yazının yeni misafiriyim. Adım ’kelime’. Misafirim diyorum çünkü bugün buradayım, yarın başka bir yerde... Bazen sevgiyi ifade ediyorum, bazen de nefreti... Ne zaman sevgiyi ifade etsem daha çok yaşıyorum oralarda... Nefret olsam ömrüm kısalıyor o zaman... Nefret sözcüklerine bürünmek istemesem de yakıştırıyorlar bana bu durumu... Hâlbuki çok güler yüzlüyümdür. Paylaşımcıyımdır da. Hayatı severim ama sevmeyenler daha çok bulur beni. İsteksizce onların işlerini yapar sıyrılırım yanlarından… Kader mahkûmuyumdur yani…

Bazen haklıları savunuyorum, bazen de haksızları… Kimi zaman iyi oluyorum kimi zaman da kötü… Çoğu kişi ikiyüzlü olduğumu söylüyor bundan dolayı. Öyle karışığım ki onların bu fikirlerini savunuyorum bazen, bazen de kendimi… İnanın bende anlamıyorum bu durumu…

Hep kötü durumlarla karşılaşmıyorum tabi ki… En sevdiğim şey küçük bir çocuğun yeni yeni konuşmasına tanıklık etmem… Çocuğun ilk defa ‘anne’ demesi, bana yapılan bütün işkenceleri unutturuyor… Annenin o andaki heyecanı benim en büyük zevkim oluyor. Bir babanın çocuğuna söyledikleri sevgi sözcükleri ise benim en mutlu olduğum an...

Bu iyi, kötü dünya da en çok sevdiğim arkadaşlarım, defterler; kitaplar… Çünkü çok sadıklardır dostlarım… Başkaları silinmesini istemedikçe beni saklarlar yüzyıllar boyu… Benim onlara değer kattığımı söyleyip dururlar ama onlar olamasalar yaşamakta zorluk çekerim…

Çoğu kişinin büyük işler başarmasına benim yardımım çok dokunmuştur. Fakat bunları tek tek anlatıp kafanızı şişirmek istemem… Aynı zaman da bunu çıkar amaçlı kullanmam. İsteğim dışında kullananlara savaş açarım. Savaş açtığımda bazen yenerim, bazen yenilirim. Çünkü savaştığım kişide benim. Ben kendimle savaşırım. Savaştıkça güçlenirim, güçlendikçe yenerim. Çünkü benim adım ’kelime’...

Bazen yapıcıyım, bazen de yıkıcı...

Bazen ayrılığım, bazen de aşkım…