.Yürüyorum yollarında Yarimin, İstanbul’un ...
Yürüyorum ve sıkılıyorum başlayan bu tek düzelikten. Örülmüş kurallar vardır hayatımızda çözülmesi zor ve ben yürürken çabalıyorum çözmeye...Çok zor...
Kızarıyor yüzüm, hafiften ıslanıyor mu ne_??? Yarimle ben ıslanıyoruz yağmurla ama esasında istediğimiz bu değil, bizi ıslatması gerekenler eskiye özlemin acıklı bakışlarını taşıyan gözlerimiz...
Ne çok duymuşuzdur “Nerde o eski günler, ah” diyen ninelerimizi, dedelerimizi...Ancak bizler de eskiyi arar olmuşuz, gözlerimiz arar olmuş maziyi ve yaptıkları sadece ağlamak olmuş, ki artık söyleyecek tek sözleri bile kalmadığından gözlerimiz de susar olmuş, küser olmuş hayata...
“Biz neden bu hale geldik”li başlayan konuşmalardan korkar olduk... Gerisi yüklüce sıkıntı veriyor bizlere ya da biz hatırlamaya üşendiğimiz için olsa gerektir böyle kederleniyoruz onu düşününce bile...Oysa korkmadan, her zaman açıklayabilsek yüreğimizdekileri, ne güzel olurdu ve biz ne kadar kurtulmuş olurduk bu ağır yükten kim bilir_???
Ne güzel olurdu hep birlikte olsaydık, kopmasaydık birbirimizden...Bizi ayıran neydi bu hayatın acı suyunda acaba_??? İnançlarımızı ne diye soktuk ilişkilerimizde araya_???Ne kazandırdı bunlar bize fitne fesattan başka_??? Neden “biz” olabilmişken yıllarca, “sen” ve “ben” e dönüştük_???, soruyorum işte... Bizim dostumuz değil miydi “Demirci Dmitry Amca”, neden “Ermeni Demirci” ye dönüştü_???Neden bozulduk biz_???Neden bu köklü, çeşitli kültürümüz böyle ezikleşti ve körleşti, neden_???, soruyorum işte...
Artık gözümüze batar oldu bazı şeyler ve anlaşılıyor ki bu göz de bize batar oldu_??? Yazık oldu dostluklarımıza, yazık oldu bizlere ya da sana ve bana...
Kırar olduk birbirimizi, daha da kötüsü yok eder olduk ve bu yok oluşun içinde kaybeder olduk benliğimizi...Girdik bir çöküşün içinde...Kim kurtulabilmiş ki, biz... Dilim varmıyor söylemeye...Haydi selametle, selametle...