Onu bir kez de,gülümsemeyen ya da gülmeyen bir ifade içinde görmemiştim.
Daima,kıkır-kıkır-kıkır .
Hayreti alemlik ve ibreti alemlik bir arkadaşım idi.
Müfide ilkokul,arkadaşım,beş yılımız beraber geçti.
Yok!Ben onun gibi,her an güleryüz,birisi değilim doğrusu!
Ağlanacak zamanda ağlar..
.Gülünecek zamanda da gülerim.
Merak etmişimdir?
Hiç ağladı mı diye...
Ağlamıştır belki?
Ben bilmem.

İlkokuldan sonra ayrıldık.Cümle alem yoluna .
Yıllar geçti,büyüdük evlendik.
Tek ayrılamadığımız arkadaşım Ayşeyi ziyarete gittim birgün.
Konuşurken adaşımı anımsadım yine...
-Sen biliyor musun?Müfide,nerede ne yapıyor acaba?
-Aaa!o bu ilde dedi,görüşürüz sana telefon numarasını vereyim.
Sevinerek aldım,telefon numarasını.
Bir zaman sonra Müfide’ye telefon açtım.
-Alo! kimsiniz?
Kıkır da kıkır !
-Nasılsın kız?dedim
-İyiyim,sen?dedi.Kıkır-kıkır-kıkır . . . . !
-Ben de iyiyim...
-Bil bakalım,ben kimim dedim?
Bilemem söyle!
Kıkır da kıkır..
Ay!ben adaşın Müfide!
Bir hayret nidası,o kahkahalar ki!
Allah Allah!
Kız gülmeleri ile mutluluk abidesi gibi aklımda öylece kaldı .








NOT:İşte böyle bir durum...
Benim gibi adeta bir hüzün bankasının,
çocukluk arkadaşı,tam tezatı.Gülücük bankasıdır.
Ama ne çok severiz birbirimizi.Çoook severiz.








Saygılar cümleye sevgi ve selamlarımla...

Müfide DECDELİ