Her şey o kadar kötüye gidiyor ki bu hayatta. Hangi kapıyı çalsan karşında buruk acı. Herkes bir köşede umutsuzca bekliyor. Kimsenin kimseye faydası yok. Çember daraldıkça daralıyor. Yol arıyorsun ama bulamıyorsun. Her şeyi olduğu gibi bırakıp gitmek istiyorsun. Avazın çıktığınca bağırmak istiyorsun. O kadar darbe yemişsin ki kimseye güvenemiyorsun. Haklısın bu devirde kime güveneceksin. Gün geliyor bu dünyaya ait olmadığını düşünüyorsun. “Evet sen bu dünyalı değilsin” peki sen nerelisin? An geliyor ölmek istiyorsun. Ölüm çare mi? bunu bile düşünemiyorsun. İnsanlar var merhametlerini yitirmiş, hayatlar var yaşam biçimleri anlaşılmayan, kadınlar var menfaat peşinde koşanlar, erkekler var amaçsızca yaşayanlar ve arada harcanan masum çocuklarımız var büyüklerinin ne yaptıklarını anlamaya çalışanlar… Kirletilmiş evren, bulanık zihinlerde kaybolan gençler ve dahası var kelimelerin anlatmaya yetmediği…her şeyin bu kadar dibe çöktüğü bu dünyadan insan ne bekleyip ne bulabilir ki. Karşılığında ne verebilir ki. Nelerimiz kaldı feda edebileceğimiz. Dönüp arkamıza bir bakalım ne ektik ki ne biçmeyi bekliyoruz. Bizden sonrakilere ne kaldı ne bırakacağız. Bir şey söyleyin yaşamak için bir neden?