Sebahat Mayda YAVUZ



Ağa kızıydı Ayşe. Yadigâr, bir maraba...Sevdiler gizli gizli birbirlerini, ne mektuplar gönderdi karşılaştıkça gözleri. Yakışırdı da sevda kalbe, yakışmazdı Yadigâr Ayşe’ ye!

Bir gün nişanladılar bir ağa oğluna Ayşe’ yi... Yandı kavruldu Yadigâr’ ın yüreği. Diyemedi sevdasını kimselere hatta Ayşe’ ye bile!..

Anlamasın diye kimse; evlendi Yadigâr da bir kimsesizle...Ama olmuyordu, ’sev’ demekle sevmiyordu, emir almıyordu yürek!

Anlı şanlı düğünle gitti Ayşe’ si. Ayşe’sine bile söyleyemediği sevda, yaktı yüreğini. Aldı urganı o gece yarısı, astı sevdasıyla yüreğini...

Kimse bilmedi Yadigâr niye ölümü seçti...Yalnızca Ayşe! Ayşe okumuştu Yadigâr’ ın gözleriyle gönderdiğini...
Bu kez yandı Ayşe’ nin yüreği. Diyemedi, kimselere söyleyemedi Yadigâr’ ın gizli sevgisini. Gizli gizli yandı Ayşe’ nin de yüreği...

Yıllar geçti. Evlâtları oldu Ayşe’ nin...Torunları...

Altmış yaşında kaybetti eşini Ayşe...Allah büyüktü, bu acının üzerine yeni bir torun geldi dünyaya.
’İsmini ben koyacağım’ dedi Ayşe ve ’Yadigâr’ koydu torununun ismini...Kimse bilmedi, anlayamadı; bir kız çocuğuna ’Yadigâr’ isminin niye verildiğini?