Ben bir dünya kurdum kendime;küçük bedenlerden koca bir dünya…Onlarla hayat buldum,nefeslendim doya doya…Çocuk oldum,koştum,oynadım önce…Büyüttüler beni sonra;ömür takvimimin yaprakları oldular;koparmaya kıyamadığım…

Varlığımın amacı oldu gülüşleri;dudakları,yaralarıma merhem;bakışları derman oldu gözyaşlarıma…Yeri geldi ellerinden tuttum şefkatle,yeri geldi onlar uyandırdı beni gece dolu kabuslarımdan…Sarıldılar boynuma;öyle bir sarıldılar ki;bir daha bırakamadım;aşkla bağlandım onlara…

Gözlerindeki ışıkla aydınlandı dünyam;canıma can kattı havaya kalkan narin elleri…O ellerde yüreğim vardı onlara adanmış,parmak uçlarında yarına dair umutlarım…O umutlarla besledim onları,umutları katık ettik birlikte,paylaştık herkesle sevdamızı;göğsümüzü gere gere…

Düşlerim oldular;uyanmadım!Sevdam oldular;ayrılmadım!Vatanım oldular;terk etmedim!Sözlerim oldular;ihanet etmedim onlara!Koruyup kolladım yağmurdan bile…
Yürüdükleri yollardan ben geçtim önce,incitmesin hiçbir şey masum yüreklerini diye…
Yüreğimi binlere böldüm;eşit verdim hepsine;hakça,kardeşçe…

Kutsal olan her şeyi anlattım onlara;toprağımızı,bayrağımızı,vatanımızı,milletimizi…Muhtaç oldukları kudretin,damarlarından geçip yüreklerinden süzülmesi gerektiğini…Sol taraflarındaki cevheri anlattım onlara;o cevher birlikle,şerefle,Atatürk’le büyüdükçe ne denli yüce olacağımızı anlattım…Dinlediler beni;dinlediler ve söz verdiler bana sol yanlarındaki cevheri koruyacaklarına,büyüteceklerine…Büyüdüler o anda;yürekleri kadar oldular…

Ben bir yuva kurdum onlarla;çiçeklerim oldular…Birlikte açıldık nice baharlara…

Ben bir dünya kurdum onlarla;çocuklarım oldular;cenneti burada gördüm ayaklarımın altında…

Ben bir öğretmenim;anayım bir yerde;bilirim ne demektir evlat;ne güzeldir bilirim…Anamdan emdiğim ak süt gibi helal olsun size tüm emeklerim!

Tohumken aldığım,fidanken eğdiğim çocuklarım!
Saçınız ılgıt esen rüzgarım,kokunuz mor sümbüllü dağlarım,yüzünüz yeryüzümdür…





Emeğin abidesi tüm meslekdaşlarıma saygılarımla….Öğretmenler günümüz kutlu olsun...


Özlem TARHAN