Biliyorum;
Güneşe dokunmak imkansız gibi görünüyor.
Oysa aşılsa su dağlar, taşsa denizler, ıslansa ovalar, kurak topraklar
vuslatı olsa çöl çiçeklerinin, yeşerse boy verse, filiz verse güneşe
Biliyorum, Sen güneşe değil güneş sana dokunacak, yüreğim...

Şefkat sıcaklığında elleri alnına dokundukça,
teninin her bir gözeneği bir damla daha ter akıtabilmek için birbiri ile yarışacak.

"Yaşamak bu"

Sen içimde attıkça hislerimle harmanlanan düş bahçelerinde çocuklaşırım.
İpini sımsıkı tuttuğum, gölgesiz bir uçurtma özgürlüğünde gülümser kadın yanım.
Bıraksam, bilirim yetim kalacak gözlerim. Gözyaşım zaten yetim.
Sen içimin ıssız sokaklarında bir benim görebildiğim beyaz gölgem.
Hüzün düştükçe içime kaldırımları yıkayan gözyaşı ıslaklığım.

"Yüreğim"

İçine sevgi tohumları ektiğim vefâlı toprağım. Yeşeren her filiz, sen attıkça boy verdi yarınlara.
Coğrafyası olamayan bir duygu bizim ki; İklimsiz . Belki yarınsız...
Şu ana tutunarak büyüyen, büyüdükçe zamana boyun büktüren bir duygu.
Sen köpürdükçe, kızgın bir nehir gibi aşındırdıkça kıyılarımızı
ben kopan köklerimizi yeniden büyüteceğim.
Bahara dönük yüzünde ki o naif tebessümü,
ve ardından çakan kızıl şimşeği, duyuyorum.


-Seni yakamam, sakınırım. Dallarına dokunamam gülüm solarsın-


Sen dağlarında gri bulutlara sürsende gözyaşını
Ben ovalarında her mevsim yeni bir renge bürünüp
Yeniden yeniden açacağım.


Leyla Usta


Nefesimden Yüreğime Mektuplar-1