Sabah oldu bile güneş kendini göstermeye başladı.
Ben sensizliğimi avutmaya çalışıyorum. Ayrıldıktan sonra, sensiz yaşamanın mümkün olduğunu kendime anlatmaya çalışıyorum. Unutmak var diyorum.! Unutulmaktan da beter acıtıyor canımı bu ısrar. Unutmak yalan, elbet biliyorum....
Bitirdin!!! bütün bunlarla baş başa bıraktın beni. Korku dolu bir sessizlik uğulduyor yüreğimde. Gidişinden önce söylediklerini ezbere attım. Dönsen, her söylediğine cevabım hazır. Seni ikna etmenin imkansızlığını bile bile, her cevabı yüzlerce kez aklımda kuruyorum. Biliyorum çıksan karşıma dinlersin beni. Ne kadar kızmış olsan da bana, ben daha kırgınım aslında sana. Kızgınlıkla söylenmiş bütün sözlerin, usulca karşılıksız bırakılması gerektiğini artık belledim. Susmak bir merhem gibi kapatır ayrılık yarasını. Gitmeden önce, tenine değdiği zamanlarda elim, içimde anlatılmaz haller olurdu. Gel gör ki ben sana bunu yansıtamadım ya da sen hiç görmedin.O garip ürpertinin tek tek çıkıyor sebepleri şimdi. sebepleri sonradan anlaşılır olsa da. Unut diyor kimileri…
Unutmayı tavsiye edenler, unutmaktan korkanlardır aslında. Onlara sorsan kendileri bile hiç becerememiştir yada onlar gerçekten sevmemiştir. Bütün tavsiyelerin anlamsızlığını yaşayarak öğrendim. Unutmak istemiyorum. Unutmak aşka göre bir şey değil. Unutmak yerine, sarsıcı hatırlatmalarına ihtiyacım var. Gel ve derinden yarala beni. Kavga edelim seninle, sessizce içime hapsedeyim senin kötü sözlerini. Kimsesiz olmaktan çok daha iyidir kırgın ve perişan kalmak.Dönmemek üzerine kararını vermişsen eğer, unutmak intiharını sana bırakıyorum. Ben yapamıyorum sana kolay gelsin.