Hasan ve Ahmet iki yakın köylü olmanın yanında, askerliği de aynı bölükte yapmışlar
bu raslantıyla birbirlerini daha iyi tanıma şansı elde etmişler.Bu dostluk ve güven sivil hayat-
larında da artarak devam etmişti.


Mutluluklarını, acıyı, hüznü hep iki kişilik paylaşmayı becerebilmiş dostlar. Ne var ki Hasan’ın
hanımı, biraz da çok çocuklu olmanın getirdiği yükle dağınık hatta kimilerine göre pasaklı
biri. Ahmet’in hanımı ise tam aksi. Çok düzenli titiz bir hanım. Bu durum hanımlar arasında zaman
zaman kırılmalara bile neden olsa da iki arkadaş arasındaki dostluğu zedeleyecek kudreti gös-
teremiyor. Ahmet’le Hasan birlikte bulundukları anları hoş sohbetleriyle şenlendiriyor, hemen her
konuda birleştirdikleri fikirlerinden güç buluyorlar.


Yine bir gün Hasan Ahmet’i akşam yemeğinde konuk ediyor. Ailece bağdaş kurdukları sofraya
neşe serpiştirerek başlanıyor. Ahmet çorbaya ilk kaşığı daldırıyor, bir kıl! Göstermeme telaşıyla
bir süre uğraştıktan sonra bir kıl daha dolanıveriyor diline. Alnında ter biriktirmeye başlıyor bu sıkıntılı hal.
Sofradan kalkmanın ince planlarını tasarılarken kafasında, gönülsüz uzandığı kaşığın ucundan bir
kıl daha arz-ı endam ediyor tüm inceliği ile(!) İçinden’ bu kadarı da fazla artık’ diyerek, ’siz devam edin
bu gün midemde acaip bir yanma var daha fazla yiyemeyeceğim’ diyip sofradan çekiliyor.


Çay, kahve faslıyla devam eden gecenin ardından veda vakti eriştiğinde, kendisini uğurlamakta
olan aileyle vedalaştıktan sonra, son anda hatırlanan bir şey gibi dönüp,’ haa bizim hanım yastık mı
yapacakmış ne yarım kilo kıl istediydi’ diyor. Sofradaki durumu göz ucuyla süzen ama ne yapacağını
bilemeyen Hasan durumu hemen çakıyor. ’Ah gönül dostum, can gardaşım! Keşke olsaydı. Canım
feda sana. Ama benim koyunum keçim yok ki yarım kilo kılı neren bulayım. Hepsi hepsi bir tutam.
Onu da çok sevdiğimiz güvendiğimiz dost yemeklerinde kullanıyoruz’ diyince Ahmet dostunun kıl kadar
kusurunu yüzüne vurmanın mahcubiyeti ile eve dönüyor.
.