Bazen umutlar saklanır senden.
Bazen torbasında ne var ne yoksa yeniden önüne dökmek ister insan.
Sokak köpeklerinin,
hiç koku alamadıkları çöp torbalarını parçalamak için verdiği emek kadar
"değer" değilken bu emek...
İlk kez karşılaşmayacaklarını didiklemek...

Birdenbire geliveren bir dürtüyle, aslında yapmak istediğin bu olmadığı halde,
Aslında torbanın ağzını çoktan kördüğümle buluşturduğunu bildiğin halde...
Düğüm attığın ipi bile çoktan çürümüş torba bazen aklına gelir.
Torbadakilerin hepsinin adı "işe yaramayacaklar" olduğu halde.

Korku, yalnızlık ve biraz da melankoli...
Gelip senden yeni umutlar istediği zaman, "başka" larda o umutları "yok" sandığı zaman...
"Yok" ların arasından, bazen "belki" ler yığılacakmış gibi geldiği zaman...

Yeni umutlar...
Bazen "acaba" larını unuttuğunu sanırsın o torbalarda,
bazen "belki" lerini ararsın.

Ama değildir...
Mühürlediklerini açarak bulacakların değildir gereksindiğin.
Eğri cetvelden doğru çizgi çıkmayacağını ne çok bilmişsindir aslında...
"Yok" tur o torbalarda umutların.
"Yok" aradığını bile bile ararsın...

"Bazen" lerde,
işte böyle zamanlarda kapalı kapılar ardında bırak hepsini.
Ne varsa, ne girmişse içine istemli istemsiz...

Korkma, çek ardından kapıyı!
Düğüm attıklarını yeniden çözebilmek rahatlatmayacak ki seni.
Gereksindiğin yerine koyabileceklerindir...
Yerine koyabileceklerin yoktur üstte de dipte de...
Niye mühürlediğini bildiğin torbaların önünde bulursun kendini bazen.
Senin de bildiğin, bazen bilmek istemediğin...

Dibe geldiğinde tek bir yığın karşılayacak yine seni
ve hepsinin adı aynı
Kapıyı çekip gitmekle,
gözlerine yeni bir hüznü yükleyip,
o hüznü alıp gitmek arasında fark "yok" tur.
Bilirsin...
Öyleyse çek kapıyı ardından ve kapat...

Kapat ki yeni kapıları seçebilsin gözlerin!

İlknur
25 Ağustos 2005