Kıştı mevsim.Sisli ve karanlık bir geceydi hayat.Yollarda kediler havlıyor, köpekler miyavlıyor, insanların bir kısmı ötüyordu.Bir sokak çocuğunun elleri sıcaktan yanıyor, boğazdaki yalısında oturan beyefendinin bedeni soğuktan donuyordu.Ağaçların dallarındaki kar parlıyor adeta içime işliyordu.Kar ince , soğuk ve hüzünlü yağarken, biri sanki ardımdan beni takip ediyordu.
Kar ince ince suratıma doğru yağsın be! Ne kadar da güzel! Yürüdüm ,yürüdüm, yürüdüm. Gökyüzüne bakarken önümü görmüyordum.Adamın birine çarpınca geri dönüp adama "Kusura bakma" dedim."Şey kar bir anda görmemi engelledi". Bir güzellik bir şeyleri alıp götürüyordu insanda.

Adam sinirlendi ama ben yoluma devam ettim. Of be hayat çok mükemmel! Bir ezgi , bir şarkı , bir türkü kulağımda yankılanıyor ürkek ürkek. Sıcacık avuç içlerimle bir kar topu yaptım… İyice sıktım.Tüm kötülükleri ellerimin arasında boğsam nasıl olurdu?

Andığım , yandığım, kandığım sensin gülüm.
Sen orada, gurbetin yolundayım ben.
Sen orada, gariplik yurdundayım ben.
Sen orada, özlemin sonundayım ben.
Sen içimde bir sevdasın gülüm.
Andığım, yandığım, kandığım sensin gülüm.

Eşref Ziya Terzi’nin Sensin gülüm parçasını defalarca dinlemiştim.Sözlerin dediği gibi sonsuzluk yolundaydım kesinlikle.Ne bir insanı görüyordu gözlerim ne de başka bir hayali.
Aman Allah’ım bana ne oluyordu böyle? Kimseleri düşlememek güzel olurdu bu havanın içinde. Sanki bir melek olmuştum o an. Kim kötülükleri kalbimden silmişti kimselere çaktırmadan? Bir ruh bana özellikle güzel şeyler fısıldıyordu. Ne para ne de makam derdim vardı artık. Çalamazdım dünyayı zavallıların elinde. Bende bir zavallıydım zaten uzun bir zamandan beri. İşte bu hayat , işte bu! Kötülük üstümüze yağsın her gece… Olsun zavallı bilsinler! Zavallının kim olduğunu kim bilebilirdi ki?


..........................................ALINTI.............................................................