İsmini anınca gözlerim doluyor, ağlıyorum galiba.

Neler oluyor bana, neden son günlerde yutkunarak konuşuyorum, neden her aklıma gelişinde gözyaşımı zor tutuyorum.

Galiba beni anlamıyorsun, bu hafta üçüncü kez sensizliğe ağlıyorum…

Canımı yakan yokluğunun her saniye beni hırpalamasına katlanamıyorum, bir saat bile seni düşünmeden yaşamaya cesaretim kalmadı.


Anladığın bir şey varsa o da sadece dünyanın günlük kaygısı, kültür değerleri, abi, kardeş, komşu söylentileri, beni o dünyanın içinde neden eritiyorsun, neden beni o dünyanın değerlerine değişiyorsun, neden beni o dünyayı bahane ederek kaybediyorsun ?

Günlük yaşamının içinde benim yok olduğumu görmüyorsun bile, oysa ben her geçen gün eriyorum, her geçen gün biraz daha ölüme yaklaşıyor gibiyim.

Dünyada koptuğumu bir anlasan….

Sevgim korkutuyor seni !

Sen sevgimden korkuyorsun…

Oysa ki, sevgi sevgilide yok olmaktı, biliyorsun.

Sevilmeye korkuyorsun, biliyorum yarı yolda bırakacaksın beni…

Biliyorum yarı yolda sevgimle tek başıma kalacağım…

Evet, hadi söyle korkma, ben sevgimle tek başıma yaşamaya razıyım. Bu şekilde mutlu olacaksan hiç bir şey demiyorum.

Kaç istersen, durma hadi kaç, nasılsa bir gün aynı akıbet bulur senide, zaten hayat dediğin kaç nefeslik ki …


Üstat Neşet Ertaş’ın dediği gibi;

‘’ Gönül kimi severse aşk onda güzeldir, başkasına kar etmez. ‘’



Sevgiliye….

Umutsuz mektup
Yere batan sarnıcı
2008