Yine bir bayram öncesi arife günüydü.Bütün hazırlıklarım tamamdı.Sadece o istediğim sarı ayakkabılar yoktu.Ne olurdu alsalardı...
Bütün gün boyunca suratımı astım.Eee onlarda istediğim sarı ayakkabıları alsalarmış.Napalım.Annem:
_’Yarın bayram.’diyerek erkenden yatırdı.Bayram sabahı erken kalkılırmış.
Sabah olduğunda annemin öpücüğü ile uyandım.Ama ben yüzüne bile bakmadım yüz çevirdim,sarı ayakkabıları almadılar diye.Sonra:
_’Hadi kalk,üstünü giyin.’dedi annem.Kalktım,yüzümü yıkadım.o çok beğenerek aldığım sarı,üzerinde siyah kurdelelerolan elbisemi giydim.Ah ah...Ne olurdu o sarı ayakkabılar da olsaydı.
Annem ’Hadi artık bayramlaşmak için anneannenlerin evine gideceğiz.’dedi.Canım hiç gitmek istemiyordu.Peki dedim .Elbisemin altına ne giyeceğim?Annem’Git dolabından al bir ayakkabı giy:’dedi.Off hiç birisi bu elbisenin altına uymuyordu ki.
Gittim dolabımı açtım,birde ne göeyim o sarı ayakkabılar.Babam üzüldüğümü görünce dayanamamış almış.Sevinçten havalara uçuyordum,mutluluktan dört köşe olmuştum.Ayakkabımı giydim,işte ne kadar da güzel ve uyumlu olmuştu.O mutlulukla evden çıktım ve bayram benim için o kadar güzel geçmişti ki sarı ayakkabılarımlar...
Küçüklüğümde yaşadığım bu bayramı hiç ama hiç unutamadım.Her bayramda bu mutluluğu yakalamaya çalıştım.